نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

و نحلوك حلية المخلوقين بأوهامهم، و جزّأوك تجزئة المجسّمات بخواطرهم، [و] قدّروك على الخلقة المختلفة القوى، بقرائح عقولهم. (18) فأشهد أنّ من ساواك بشي‏ء من خلقك فقد عدل بك، و العادل بك كافر بما تنزّلت به محكمات آياتك، و نطقت عنه شواهد حجج بيّناتك، و إنّك أنت اللّه الّذي لم تتناه في العقول، فتكون في مهبّ فكرها مكيّفا، و لا في رويّات خواطرها فتكون محدودا مصرّفا. (19) تشبيه دادند تو را به بتان ايشان، و دادند تو را نشان و علامت آفريدگان به وهم‏هاء ايشا[ن‏]، و متجزّى كردند تو را چون جزء كردن مجسّمات به خاطرهاى ايشان، [و] تقدير كردند تو را بر خلقت و آفرينش مختلف قوّت‏ها به نتايج عقل‏هاى ايشان. (18) پس گواهى مى‏دهم بدرستى كه هر كس كه مساوى و برابر كند تو را به چيزى از خلق تو بدرستى كه بگرديد به تو، و گردنده به تو كافر است بدانچه فرود آمد بدان، محكمات آيت‏هاى تو و سخن گفت از او گواهى‏هاى حجّت‏هاى روشن تو، و بدرستى كه تو[يى‏] تو آن خداى [كه‏] به نهايت نرسيده در عقل‏ها، تا باشى در جاى جستن فكر آن عقول كيفيّت بديد كرده، و نه در انديشه‏هاى خاطرها[ى‏] عقول حد بديد كرده، [و] باز گردانيده [شده از حالى به حالى‏]. (19)