نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

و وشّج بينها و بين أزواجها، و ذلّل للهابطين بأمره، و الصّاعدين بأعمال خلقه، حزونة معراجها. (23) و ناداها بعد إذ هي دخان، فالتحمت عرى أشراجها، و فتق بعد الارتتاق صوامت أبوابها، و أقام رصدا من الشّهب الثّواقب على نقابها، و أمسكها من أن تمور في خرق الهواء بأيده، و أمرها أن تقف مستسلمة لأمره. (24) و جعل شمسها آية مبصرة لنهارها، و قمرها آية ممحوّة من ليلها، و أجراهما في مناقل مجراهما، گشادگى آن، و به هم آورد ميان او و ميان مانند[ها] و انواع آن، و رام كرد- مر فرو آيندگان را به فرمان او، و بالا روندگان به اعمال خلق- درشتى نردبان آن را (23) و آواز داد آن [آسمان‏] را بعد از آن كه او بود دودها، پس در هم گرفت بندنه بندهاى آن [را]، و بگشود پس از بستگى محكمات درهاى آن را، و بر پاى كرد نگهبان از ستارگان افروزنده بر روى آن آسمان‏ها، و نگهداشت آن را از آنكه بگردد، بيايد و برود در شكاف هوا به قوّت خود، و امر كرد او را به آنك باستد گردن نهنده فرمان او را. (24) [و] بكرد آفتاب آن آسمان را نشانى روشن براى روز آن، و ماه آن آسمان‏ها را نشانى- [كه‏] سترده [شده است‏] نور او- از شب آن، و روان كرد ايشان را در جاى‏ها[ى‏] نقل و جاى‏هاى رفتن ايشان، و اندازه كرد جاى‏