نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

كلّ امرى‏ء منكم نفسه، لا يلتفت إلى غيرها، و لكنّكم نسيتم ما ذكّرتم، و أمنتم ما حذّرتم، فتاه عنكم رأيكم، و تشتّت عليكم أمركم. (2) و لوددت أنّ اللّه فرّق بيني و بينكم و ألحقني بمن هو أحقّ بي منكم. قوم و اللّه ميامين الرّأي، مراجيح الحلم، مقاويل بالحقّ، متاريك للبغي. مضوا قدما على الطّريقة، و أوجفوا على المحجّة، فظفروا بالعقبى الدّائمة، و الكرامة البارزة (3) أما و اللّه، ليسلّطنّ عليكم غلام ثقيف الذّيّال الميّال، يأكل خضرتكم، و يذيب شحمتكم، إيه أبا و ذحة (4) پس مانده بر آن، و هر آينه اندوه‏گن شد و بگداخت هر مردى از شما به نفس خود، [كه اصلا] التفات نكند وا غير آن، و ليكن شما فراموش كرديد آنچه با ياد دادند شما را، و ايمن شد[يد از] آنچه ترسانيدند شما را، پس متحيّر شدند از شما تدبير شما، و متفرّق و پراكنده شدند بر شما كار شما. (2) دوست داشتم من بدرستى كه خدا جدا گرداند ميان من و شما، [و] برساند مرا به آن كسى كه او سزاوارتر به من از شما، [ايشان‏] گروهى [بودند]- بحقّ خدا- خجسته راى و، بسيار [و] افزون به حلم، بسيار گفتار به حق، بسيار ترك مر ظلم و ناحق را، گذشته‏اند [در حال‏] پاپيش شدن بر راه راست، و شتاب كردند بر راه روشن پس ظفر يافتند به سرانجام هميشه، و بزرگوارى ثابت و خالص. (3) بدان بحقّ خدا هر آينه بر گمارند بر شما غلامى ثقفى خرامنده [و] دامن كشنده، [و] چسبنده [از، بخورد سبز[ه‏] شما را، و بگدازد پيه شما را، بيار سخن [اى‏] ابا وذحة (4)