نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

و تحلّ معه القارعة و النّقمة. (8) أيّها النّاس، إنّه من استنصح اللّه وفّق، و من اتّخذ قوله دليلا هدى للّتي هي أقوم، فإنّ جار اللّه آمن، و عدوّه خائف. (9) و إنّه لا ينبغي لمن عرف عظمة اللّه أن يتعظّم، فإنّ رفعة الّذين يعلمون ما عظمته أن يتواضعوا له، و سلامة الّذين يعلمون ما قدرته أن يستسلموا له.

(10) فلا تنفروا من الحقّ نفار الصّحيح من الأجرب، و الباري من ذي السّقم. (11) و اعلموا أنّكم لن تعرفوا الرّشد حتّى تعرفوا الغىّ الّذي تركه، و لن تأخذوا بميثاق الكتاب حتّى تعرفوا الّذي نقضه، و لن تمسّكوا به حتّى تعرفوا الّذي نبذه. (12) فالتمسوا ذلك من عند أهله، فإنّهم عيش العلم، و موت الجهل. هم الّذين يخبركم حكمهم عن و كينه و سختى. (8) اى مردمان- امر و شأن- هر كه ناصح خواهد خدا را توفيق دادند، و هر كه فرا گرفت گفتار او را دليل، راه نمودند براى خصلتى كه آن اقوم است، بدرستى كه همسايه خدا ايمن شونده باشد، و دشمن او ترسنده. (9) و بدرستى كه نسزد مر آن كس را كه بشناخت بزرگى خدا را كه [خود را] بزرگ نمايد، [پس‏] بدرستى كه بلندى [مقام‏] آن‏ها كه بدانند كه چيست عظمت او [بايد] كه تواضع كنند و فروتنى او را، و سلامتى آن‏هايى كه بدانند كه چيست توانائى او بايد كه گردن نهند او را. (10) پس بايد كه نرميد از حق چون رميدن تندرست از گرگن، و بى‏عيب از خداوند رنجورى. (11) و بدانيد كه شما نمى‏شناسيد راه راست را تا كه بشناسيد بى‏راهى آنك ترك كرد آن را، و فرا نگيريد [هرگز] عهد و استوارى كتاب [را] تا كه بشناسيد آن [كس‏] را كه بشكست او [را]، و تمسّك نكنيد به آن [كتاب‏] تا كه بشناسيد آن [كس‏] را كه انداخت آن را. (12) پس التماس نمائيد آن را از نزديك اهل آن كه [ائمّه هدا اند]، بدرستى كه ايشانند زندگى علم و