نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

و منها:

حتّى إذا كشف لهم عن جزاء معصيتهم، و استخرجهم من جلابيب غفلتهم استقبلوا مدبرا، و استدبروا مقبلا، فلم ينتفعوا بما أدركوا من طلبتهم، و لا بما قضوا من وطرهم. (1) فإنّي أحذّركم و نفسي، هذه المنزلة. فلينتفع امرؤ بنفسه، فإنّما البصير من سمع فتفكّر، و نظر فأبصر، و انتفع بالعبر. (2) ثمّ سلك جددا واضحا يتجنّب فيه الصّرعة في المهاوي، و الضّلال في المغاوي، و لا يعين على نفسه الغواة بتعسّف في حقّ، أو تحريف في نطق، أو تخوّف فى صدق. (3) [و در قسمتى از اين خطبه است‏] تا كه چون روشن كند [خداى تعالى‏] نزديك مرگ ايشان را از جزاء معصيت ايشان، و بيرون آورد ايشان را از چادرهاى غفلت ايشان، رو آوردند [به چيزى كه‏] آن پشت فرو- كنند[ه است‏]، و پشت فرو كردند [به چيزى كه‏] رو آورند[ه است‏]، پس سود نگرفتند بدانچه دريافتند از مطلوب ايشان و لذّت دنيا، و نه بدانچه بگذاردند از حاجت ايشان [كه لذّات و شهوات دنيا است‏]. (1) بدرستى كه من مى‏ترسانم شما را و نفس خود [را در] اين منزلت [و از عقوبت اين مذلّت‏]، پس بايد كه نفع گيرد مردى به نفس خود، بدرستى كه بينا- دل ان كس است كه بشنيد و فكر كرد و نظر كرد پس بينا شد و بديد حق را و نفع گرفت به عبرت‏ها. (2) پس برفت به راه روشن و فراخ، و تجنّب كند و يك سو شود در او افتادن را در هلاكت و گمراهى در گوهاى سختى و بى‏راهى، و يارى ندهد بر نفس خود غاويان را به بى‏راه رفتن در حق يا بگردانيدن از حق در سخنى يا ترسيدن در راستى.

(3) پس با خود آى اى‏