نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

من دماء المسلمين و أموالهم، سليم اللّسان من أعراضهم فليفعل. (22) و اعلموا عباد اللّه أنّ المؤمن يستحلّ العام ما استحلّ عاما أوّل، و يحرّم العام ما حرّم عاما أوّل، و إنّ ما أحدث النّاس لا يحلّ لكم شيئا ممّا حرّم عليكم، و لكنّ الحلال ما أحلّ اللّه، و الحرام ما حرّم اللّه. (23) فقد جرّبتم الأمور و ضرّستموها، و وعظتم بمن كان قبلكم و ضربت الأمثال لكم، و دعيتم إلى الأمر الواضح، فلا يصمّ عن ذلك إلّا أصمّ، و لا يعمى عليه إلّا أعمى. (24) و من لم ينفعه اللّه بالبلاء و التّجارب لم ينتفع بشي‏ء من العظة، و أتاه النّقص من أمامه، حتّى يعرف ما أنكر، و ينكر ما عرف. (25) و إنّما النّاس رجلان: متّبع شرعة، مال‏ها ايشا[ن، و] سلامت باشد زبان [او] از نام و ننگ‏هاى ايشان، بايد كه بكند [آن را]. (22) و بدانيد بندگان خدا بدرستى كه مؤمن حلال دارد امسال آنچه حلال داشت سال اوّل، و حرام داشت امسال آنچه حرام داشت سال اوّل، و بدرستى كه آنچه نو با ديد كردند مردمان، حلال نكردند مر شما را چيزى از آنچه حرام كردند بر شما، و ليكن حلال [آن است‏] آنچه حلال كرد خدا [بر شما]، و حرام [آن است‏] آنچه حرام كرد خدا. (23) بدرستى كه آزموديد شما كارها [را]، و دندان ور نهاديد او را، و پند دادند شما را به آن كس كه بود پيش از شما، و زدند و باديد كرده‏اند مثل‏ها مر شما را، و وا خواندند شما را وا كار روشن يعنى دين مشهور، پس كر نشود از آن مگر [شخصى كه‏] كر [است‏]، و كور نشود بر او مگر [شخصى كه‏] نابينا [است‏].

(24) و هر كس كه سود نكند او را خدا به نعمت دادن و مكروه رسانيدن، منتفع نشد به چيزى از پند دادن، و آيد به او نقصان و تقصير از پيش او، تا كه بشناسد آنچه منكر شد، و انكار كند آنچه بشناخت. (25) و بدرستى كه مردمان دو مرداند: پس روى كننده نهاد دين، و نو آورنده بدعت، نيست با او از خداى تعالى حجّت نهادى، و