نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ. (30) و أمّا الظّلم الّذي يغفر فظلم العبد نفسه عند بعض الهنات. و أمّا الظّلم الّذي لا يترك فظلم العباد بعضهم بعضا. (31) القصاص هناك شديد، ليس هو جراحا بالمدى و لا ضربا بالسّياط، و لكنّه ما يستصغر ذلك معه. (32) فإيّاكم و التّلوّن في دين اللّه فإنّ جماعة فيما تكرهون من الحقّ، خير من فرقة فيما تحبّون من الباطل. و إنّ اللّه سبحانه لم يعط أحدا بفرقة خيرا ممّن مضى، و لا ممّن بقي. (33) يا أيّها النّاس طوبى لمن شغله عيبه عن عيوب النّاس و طوبى لمن لزم بيته، و أكل قوته، و اشتغل بطاعة ربّه، و بكى على معصيته به او، و بيامرزد آنچه جز از آن است». (30) و امّا ظلمى كه بيامرزند [آن را] پس ظلم [كردن‏] بنده است كه با نفس خود كرده باشد نزديك بعضى از خصلت‏هاى شر و منكرات، و امّا آن ظلمى كه ترك نكنند [آن را]، پس ظلم بندگان است بعضى ايشان را مر بعضى را. (31) قصاص [در] آنجا سخت باشد، نباشد آن [قصاص‏] جراحت به كاردها و نه زدن به تازيانه‏ها، و ليكن آن قصاص آنچه باشد خرد باشد آن جراحت كارد با او. (32) پس بر شما باد، رنگ‏ها نمودن در دين خدا بدرستى كه جماعت در آنچه كراهت مى‏داريد از حق، بهتر باشد از فرقت در آنچه دوست مى‏داريد از باطل، و بدرستى كه خداى تعالى نداد يكى را به [سبب‏] فرقت [نيكى را: نه‏] از آن كس كه بگذشت، و نه از آن كه باقى ماند. (33) اى مردمان خنك باد مر آن كس را كه مشغول كند او را عيب او از عيب‏هاى مردم را و خنك باد مر آن كس را كه ملازم باشد خانه خود را، و بخورد قوت خود را،