نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

عملا. (17) فبادروا بأعمالكم تكونوا مع جيران اللّه في داره الّذين رافق بهم رسله، و أزارهم ملائكته، و أكرم أسماعهم أن تسمع حسيس نار أبدا، و صان أجسادهم أن تلقى لغوبا و نصبا، «ذلك فضل اللّه يؤتيه من يشاء، و اللّه ذو الفضل العظيم». (18) أقول ما تسمعون، و اللّه المستعان على نفسي و أنفسكم، و هو حسبنا و نعم الوكيل (19) خوبتر است به عمل. (17) پس پيشى گيريد به عمل‏هاى [شايسته‏] خود تا باشيد وا همسايگى خدا در سراى او، آنانكه رفيق گردانيده باشد [با ايشان‏] رسولان خود را، و زيارت فرموده باشد ايشان را فرشتگان خود، و بزرگ [و گرامى‏] گردانيده باشد گوش‏هاى ايشان را از آنكه شنوند آواز آتش [را] هرگز، و نگه داشته باشد تنهاى ايشان را كه فرا رسد ماندگى‏[يى‏] و رنجى، «اين فضل خداست بدهد آن را آن كه [را] خواهد، و خدا خداوند فضل بزرگ است». (18) پس مى‏گويم آنچه شما مى‏شنويد، و [از] خدا يارى خواسته [شده‏] است بر نفس من و نفس‏هاى شما، و او بس است ما را و نيك كار دان است و نگهبان. (19)