نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

و الى ما أجيب و إنّي لراض بحجّة اللّه عليهم و علمه فيهم.

فإن أبوا أعطيتهم حدّ السّيف و كفى به شافيا من الباطل، و ناصرا للحقّ. (5) و من العجب بعثتهم إليّ أن أبرز للطّعان و أن أصبر للجلاد. (6) هبلتهم الهبول لقد كنت و ما أهدّد للحرب، و لا أرهّب بالضّرب و إنّي لعلى يقين من ربّي، و غير شبهة في ديني. (7) اى نوميد و بى‏بهره كننده آن كس را كه بخواند وا آنچه اجابت كنند و بدرستى كه من رضا دهنده‏ام به حجّت خدا بر ايشان و ترك قتال ايشان، و علم او [تعالى‏] در [باره‏] ايشان، پس اگر باز ايستادند [از پيروى من‏] بدهم ايشان را- و مقاتله كنم- حدّ شمشير، و پسنده است او را [شمشير در حالى كه‏] شفا دهنده [است‏] از باطل، و يارى كننده [است‏] مر حق را. (5) و از كار عجب فرستادن ايشان [است‏] به من كه خروج كنم، و بيرون روم براى ضرب و قتل، و هر آينه صبر كنم براى وا كاويدن. (6) [مادرشان را فرزند مباد] بدرستى كه بودم من و حال آن كه نترسيدم من در حرب كردن، و نترسيدم من به زدن شمشير، و بدرستى كه من هر آينه بر يقينم و بى‏گمان از پروردگار خود، و بى‏شك و شبهه در دين خود. (7)