نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

ربّقتي دون الخارج من يديّ. (22) و ما عليّ إلا بذل الجهد، و بلاغ الوسع، و على اللّه سبحانه [و تعالى‏] نهج السبيل، و رشاد الدليل، إن شاء اللّه.

و رأيت من بعد تسمية هذا الكتاب ب «نهج البلاغة» إذ كان يفتّح للناظر فيه أبوابها، و يقرّب عليه طلابها و فيه حاجة العالم و المتعلم و بغية البليغ و الزاهد. (23) و يمضي في أثنائه من عجيب الكلام في التوحيد و العدل، و تنزيه اللّه سبحانه عن شبه الخلق، ما هو بلال كل غلّة، و شفاء كل علة، و جلاء كل شبهة و من اللّه سبحانه أستمد التوفيق و العصمة، و أتنجّز التسديد و المعونة، و أستعيذه من خطأ الجنان، قبل خطأ اللسان، و من زلة الكلم، قبل زلة القدم، و هو حسبي و نعم الوكيل. (24) شد در بند من كمتر از آنچه بيرون باشد از دو دست من. (22) و نيست بر من جز بخشش كوشش، و رسيدن طاقت من، و بر خداى سبحانه و تعالى است راه راست و روشن، و نمودن حجّت- اگر خواهد خداى- و ديدم من پس از تأليف اين كتاب نام نهادن اين كتاب را به «روشن گردانيدن تمام سخن» چون باشد كه بگشايد نظر كنند[ه‏] در اين كتاب باب‏هاى آن را، و نزديك باشد بر او جويندگان را، و در او است حاجت عالم و متعلّم، و جستن فصيح تمام سخن، و زاهد اندك علم. (23) و برود در ميان او از عجب آورنده سخن او، در توحيد و عدل، و منزّه و دور گردانيدن خداى تعالى از مانندگى‏هاى خلق، آنچه او ترى همه تشنگى و شفاء همه علّت، و وا بردن همه شبهت [است‏]. و از خداى مدد مى‏خواهم توفيق و نگهداشت، و تمامى مى‏طلبم توفيق و صلاح، و يارى و راه راست را، و پناه مى‏طلبم از خطاء دل، پيش از خطاء زبان، و از بلغزيدن سخن پيش از به‏لغز[يدن‏] قدم، و او پسنده است و خوش نگهبان است. (24)