نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

أمرتم بالظّعن، و دللتم على الزّاد، و إنّ أخوف ما أخاف عليكم اتّباع الهوى، و طول الأمل، تزوّدوا في الدّنيا من الدّنيا ما تحرزون به أنفسكم غدا. (8) [قال الرّضى رحمه الله‏]: و أقول: إنّه لو كان كلام يأخذ بالأعناق إلى الزهد في الدنيا، و يضطر إلى عمل الآخرة لكان هذا الكلام، و كفى به قاطعا لعلائق الآمال، و قادحا زناد الاتعاظ و الازدجار، و من أعجبه قوله عليه السلام: «ألا و إنّ اليوم المضمار و غدا السّباق، و السّبقة الجنّة و الغاية النّار» فإن فيه- مع فخامة اللفظ، و عظم قدر المعنى، و صادق التمثيل، و واقع التشبيه- سرّا عجيبا، و معنى لطيفا، و هو قوله عليه السلام: «و السّبقة الجنّة، و الغاية النّار» فخالف بين اللفظين لاختلاف المعنيين، و لم بدرستى كه شما را فرموده‏اند به كوچ كردن، و دلالت كرده‏اند شما را بر توشه گرفتن، و بدرستى كه ترسناك‏ترين آنچه شما پى روى هواى نفس است و درازى اميد، توشه بر گيريد در دنيا از دنيا آنچه در پناه آوريد به آن نفس‏هاى خود را فردا. (8) [سيد رضى مى‏فرمايد]: و مى‏گويم: كه اگر باشد سخنى [كه‏] فرا گيرد به گردن‏ها وا بى‏رغبتى در دنيا، و بيچاره [و مضطر] گرداند وا كار آخرت هر آينه باشد اين سخن.

و بس است اين [سخن كه‏] قطع كننده [است‏] مر باز دارنده‏ها[ى‏] اميدها را، و بر افروزنده [است‏] آتش- زنه پند گرفتن، و وازدن [مردمان از عصيان‏].

و از عجب‏تر اين، گفتار او است، عليه السّلام: «بدان و بدرستى كه امروز ميدان است و فردا پيشى گرفتن، و آنچه به او پيشى گيرند بهشت است و غايت آتش دوزخ»، پس بدرستى كه در او- وا بزرگى لفظ، و بزرگى قدر معنى، و راست آوردن مثال‏ها، و واقع آوردن- سرّى عجب است، و معنى‏[يى‏] لطيف، و آن گفتار او [است‏]، عليه السّلام: «و آنچه به او پيشى گيرند بهشت است و غايت آن آتش دوزخ»، پس خلاف‏