نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

للّه، و لكن هؤلاء يقولون: لا إمرة. (1) و إنّه لا بدّ للنّاس من أمير برّ أو فاجر يعمل في إمرته المؤمن، و يستمتع فيها الكافر، و يبلّغ اللّه فيها الأجل، و يجمع به الفي‏ء، و يقاتل به العدوّ، و تأمن به السّبل، و يؤخذ به للضّعيف من القويّ، حتّى يستريح به برّ، و يستراح من فاجر. (2) و في رواية أخرى أنه عليه السلام قال:- لما سمع تحكيمهم- حكم اللّه أنتظر فيكم. [و قال: أمّا الإمرة البرّة فيعمل فيها التّقيّ‏]، و أمّا الإمرة الفاجرة فيتمتّع فيها الشّقيّ، إلى أن ينقطع مدّته، و تدركه منيّته حكم جز خداى را. و ليكن اين گروهان مى‏گويند، نيست اميرى و حكومت. (1) و او گفت، عليه السّلام: ناچار باشد مر آدميان را از اميرى نيك فرمان برنده، يا نا فرمان، [كه‏] عمل كند در امارت و حكومت او مؤمن، و بر خوردارى گيرد در آن امارت كافر، و برساند خدا در آن امارت اجل مردمان را، و جمع آورند به آن [امارت‏] غنيمت، و محاربت كنند به آن اميرى با دشمن، و ايمن باشد به او راه‏ها، و فرا گيرند به [حكم‏] او براى ضعيف از قوىّ و توانا، تا كه بياسايد و در راحت افتد به آن نيكوكار، و در راحت افتد عاصى و بد كردار. (2) و در روايتى ديگر بدرستى كه او، عليه السّلام، گفت:- آن گاه كه بشنيد، حاكم گردانيدن ايشان [را] حكم خداى را منتظر مى‏باشم در شما [و فرمود: امّا در امارت نيكو كار پس عمل كند در آن، پرهيزكار براى آخرت‏]، و امّا در امارت و پادشاهى عاصى پس برخوردار شود در آن، بدبخت تا آنكه بريده و منقطع شود مدّت او، و در يابد او را مرگ او.