شبى گذاشته ام دوش در غم دلبر چنان شبى به درازى كه گفتى هردم هوا سياه به كردار قيرگون خفتان چو اخگر اخگر هر اختر از فلك رخشان رخم ز انده جان زرد و جان بر جانان ز آرزوى لب شكرين او همه شب نبود در همه عالم كسى مرا مونس گهى ز گريه ى من پر فزغ شدى گردون رخم ز ديده پر از خالهاى شنگرفى ز گرد تارك من چشم علويان شده كور فلك ز انده جان كرده مر مرا بالين شب دراز دو چشمم همى ز نوك مژه نه بر فلك ز تباشير صبح هيچ نشان به دست عشوه همه شب گرفته دامن دل رسم به روز و شكايت از اين فلك بكنم نظام ملكت سلطان و صدر دين خداى محمد آنكه وزارت بدو نظام گرفت سپهر قدر و زمين حلم و آفتاب لقا جهان مسخر احكام او به نيك و به بديكى به مدحت او روز و شب گشاده زبان يكى به مدحت او روز و شب گشاده زبان
بدان صفت كه نه صبحش پديد بد نه سحر سپهر باز نزايد همى شبى ديگر فلك كبود نمودار نيلگون مغفر وزان هر اختر در جان من دو صد اخگر لبم زآتش دل خشك و دل بر دلبر بدم ز آتش دل همچو اندر آب شكر نبود در همه گيتى كسى مرا غمخوار گهى زناله ى من پر جزع شدى كشور بر از تپنچه پر از شاخهاى نيلوفر ز آه ناله ى من گوش سفليان شده كر جهان ز آتش دل كرده مر مرا بستر عقيق ناب چكانيده بر صحيفه ى زر نه بر زمين ز خروش خروس هيچ ار كه آفتاب هم اكنون برآيد از خاور به پيش آن فلك رفعت و سپهر هنر خدايگان وزيران وزير خوب سير چنانكه دين محمد به داد و عدل عمر سحاب جود و فلك همت و ملك مخبر فلك متابع فرمان او به خير و به شريكى به خدمت او سال و مه ببسته كمر يكى به خدمت او سال و مه ببسته كمر
لطفا منتظر باشید ...
