نماز شام چو خورشيد گنبد گردان به فال نيك برون آمديم و راى صواب به طالعى كه ببسته است ز ابتداى وجود تكاورانى در زير زين به دولت او ز نعلهاشان سطح زمين گرفته هلال نه در مفاصل اين سستيى ز بار ركاب به كوهسار و بيابانى اندر آورديم چو بيشه بيشه درو درزهاى خار و خسك كسى نديده فرازش مگر به چشم ضمير به غارهاش درون مار گرزه از حشرات ز تنگ عيشى بر ذروهاش برده هماى كسى به روز سفيد و شب سياه درو ز بيم ديو بدل در همى گداخت ضمير هزاربار به هر لحظه بيش گفت دلم زمان زمان دهدم آن قدر كه بوسه دهم ضياء دين خداى آنكه حسن عادت او امير عادل مودود احمد عصمى بزرگ بار خدايى كه طبع و دستش را بود عنايتش از نايبات چرخ پناهبه غيرت از نفسش روح عيسى مريم به غيرت از نفسش روح عيسى مريم
به كوه رفت فرود و ز چشم گشت نهان به عزم خدمت درگاه پيشواى جهان به پيش طالع عاليش بر سپهر ميان چو ابر گاه مسير و چو پيل گاه توان ز گوشهاشان روى هوا گرفته سنان نه در طبيعت آن نفرتى ز باد عنان جمازگان بيابان نورد كه كوهان چو پاره پاره درو خامهاى ريگ روان كسى نرفته نشيبش مگر به پاى گمان به ناوهاش درون شير شرزه از حيوان ز استخوان مسافر ذخيرهاى گران بجز كبودى گردون همى نداد نشان ز باد سر به تن در همى فسرد روان كه يارب اين ره دلگير كى رسد به كران زمين حضرت آن مقصد زمين و زمان زمانه دارد در زير سايه ى احسان كه هست جوهرى از عدل و عصمت يزدان همى نماز برد بحر و سجده آرد كان دهد حمايتش از حادات دهر امانبه خجلت از قلمش چوب موسى عمران به خجلت از قلمش چوب موسى عمران
لطفا منتظر باشید ...
