اى ملك ترا عرصه ى عالم سركويى بي موكب جاه تو فلك بيهده تازى خاقانت نخوام كه سزاوار خطابت تو سايه ى يزدانى و بي حكم تو كس را مهدى جهانى تو كه دجال حواد جز در جهت باره ى عدل تو نيفتد جز رحمت و انصاف تو هم خانه نيابند جستند و ز كان تو برآمد گهر ملك بدخواه تو خود را به بزرگى چو تو داند در نسبت فرمان تو هستند عناصر بي راى تو خورشيد نتابد غم او خور با دست تو گر ابر نبارد كم او گير گفتم كه جهان جمله چو گوييست به صورت المنة لله كه همى بينمش امروز نصرت به لب چشمه ى شمشير تو بگذشت سقاى سر كوى امل خصم ترا ديد اى خصم ترا حاده چون سايه ملازم حال بد بدخواه تو مانند پيازيست تا هست فلك باع نرمى و درشتىدر ملك تو اوراد زبانها همه اين باد در ملك تو اوراد زبانها همه اين باد
از ملك تو تا ملك سليمان سرمويى با حجت عدل تو ستم بيهده گويى حرفى نستد هيچ زبانى ز گلويى از سايه ى خورشيد نه رنگى و نه بويى از حال به حالى شده وز خوى به خويى هركس كه اشارت كند امروز به سويى هر صادر و وارد كه درآيند به كويى آرى نرسد ملك به هر گمشده جويى ليكن ملست آنكه چنارى و كدويى چون چار عيال آمده در طاعت شويى كو نيز در اين كوكبه دارد تك و پويى جايى كه تو باشى كه كند ياد چنويى گفتند حدييست محال از همه رويى اندر خم چوگان مراد تو چو گويى آن كرده ز خون حاصل هر معركه جويى فرياد برآورد كه سنگى و سبويى آن رنگ نيابد به از آن هيچ ركويى مويى نبرد در مزه توييش به تويى تا هست شب آبستن زشتى و نكويىكاى ملك ترا عرصه ى عالم سر كويى كاى ملك ترا عرصه ى عالم سر كويى
لطفا منتظر باشید ...
