دوش سلطان چرخ آينه فام از كنار نبردگاه افق ديدم اندر سواد طره ى شب گفتم آن نعل خنگ دستورست آسمان گفت كاشكى هستى گفتم آن چيست پس بگو برهان گفت ربى و ربك الله گوى گفت آرى مدام نتوان كرد شبكى چند احتباس شراب همچو انعام تا كى از خور و خواب طيره گشتم ازو والحق بود ماه چون در حجاب مي نوشد خيمه اى ديدم از زمانه برون مجمعى از مخدرات درو سكنه شان را مدار بي آغاز تير در هجر چهره ى زهره زهره در پيش چشم بهمن و دى تيغ مريخ پيش صيقل قلب دلو كيوان در اوفتاده به چاهتوامان در ازاء ناوك قوس توامان در ازاء ناوك قوس
آنكه دستور شاه راست غلام چون به دست غروب داد زمام گوشوار فلك ز گوشه ى بام قرةالعين و فخر آل نظام كه نهد خنگ او به ما بر گام آسمان با دريغ و درد تمام گفتم آوخ هلال ماه صيام بر بساط وزير شرب مدام روزكى چند احتماء طعام نوبت فاتحه است والانعام جاى آن طيرگى در آن هنگام از سراى سپهر مينافام واندران خيمه درج كرده خيام همه آتش لباس و آب اندام ساكنان را مسير بي فرجام گشته از اشتياق بي آرام به كفى بربط و به ديگر جام تخت خورشيد زير سايه ى شام ماهى مشترى بجسته ز داممنع را خصم وار كرده قيام منع را خصم وار كرده قيام
لطفا منتظر باشید ...
