عصمت ايزدى ركاب و عنانش دانى آن كيست واحدالدين است گفتم اى ماه نام تعيين كن آسمان رتبتى كه سجده برند مكنتش بسته با قضا پيمان خلف صدق قدر اوست قدر فكرتش نسخه ى وجود آمد رايش ار آفتاب نيست چراش بوى كبريت احمر صدقش لغو سبع مانى سخنش خرفه پوشيست چرخ ارنه زديش راى عاليش فالق الاصباح بي نيازى عيال همت اوست رغبتش رغم كان و دريا را كرمش آز را كه فاقه زدست خون كانها بريخت كين سخاش به كرم رغبتش بدان درجه است كم نگردد كه كم نيارد شد بيش گردد كه بيش داند شدتا زمان همچو روز باشد و شب تا زمان همچو روز باشد و شب
مدد سرمدى ستام و جناق آن ملك خلقت ملوك اخلاق گفت مخدوم و منعمت اسحق آسمانهاش خاضع الاعناق قدرتش كرده با قدر مياق چون شود در نفاذ حكمش عاق راز گردون درو خط الحاق سفر آسمان نيايد شاق از عطارد ببرده رنگ نفاق لغت منهيان سبع طباق رفعت بارگاه او مخراق دست معطيش ضامن الارزاق صدق او در سخا بجاى صداق جار تكبير كرده و سه طلاق ز امتلا اندر افكند به فواق كوه از آن يافت ايمنى ز خناق كه به نظاره رغبت احداق طول و عرض هوا به استنشاق شرح بسط سخن به استنطاقتا عدد همچو جفت باشد و طاق تا عدد همچو جفت باشد و طاق
لطفا منتظر باشید ...
