آسمان را زبان كلك تو داد آفتاب از بهشت بزم تو برد قدرت تو به عينه قدرست نتواند كه گويد آنك آن چون تو صاحب قران نباشد ازانك لاف نسبت زند حسود وليك به جسد كى شود ضعيف قوى صاحبا بنده را در اين يكسال واندر ابيات آن معانى بكر هركه او را وسيلتى است چنان گه ز خاك تحيرش بستر سخنش چون دهد نتيجه كه هست همه از روزگار بايد ديد شاه مات عنا شدم كه نكرد چه كنم گو كشيده دار كمان آخر اين روزگار جافى را خود نپرسى يكى ز روى عتاب فلك تند را نگويى هان وقت كوچ است و عرصه تنگ و مرانيست در سكنه ى زمانه كسى نيست در سكنه ى زمانه كسى
در مقادير كارها تلقين ساز صورتگران فروردين خود خردشان نمي كند تعيين نتواند كه گويد اينك اين همه چيزيت هست جز كه قرين شير بالش نشد چو شير عرين به ورم كى شود نزار سمين در مديح تو شعرهاست متين چون خط و زلف تو خوش و شيرين نه همانا كه حالتيست چنين گه ز خشت تحسرش بالين سخنش بكر و دولتش عنين شادى شادمان و حزن حزين يك پياده عنايتش فرزين چه كنم گو گشاده دار كمين كه به جاه تو دارد اين تمكين تا چه مي خواهد از من مسكين دولت كند را نگويى هين دل به تيمار چرخ راه رهينكاضطراب مرا دهد تسكين كاضطراب مرا دهد تسكين
لطفا منتظر باشید ...
