اى كرده خجل نسيم خلقت طبع تو كه ابر ازو كشد در دست تو كه كوه او برد كان در بزم امل ز بخشش تو در رزم اجل ز كوشش تو در عالم معدلت صبا يافت از غيرت رايتت فلك ديد روزى كه فتد خس كدورت در گرد ز مرد باز دارد از رمح چو مار كرده پيچان از لعل حجاب سازد الماس گه حسرت سر بود كله را در ديده ى فتح جاى سازد پيش تو زمين اگر نبوسد ژس سپر سهيل شكلت تا روى به خطه ى خراسان اينجا ز صواب راى عاليت چون نيك نظر كنم نزيبد از كعبه چو بگذرى نباشداز تيغ تو اى بقاى دولت از تيغ تو اى بقاى دولت
در ساحت بوستان صبا را يك تعبيه كرده صد سخا را صد گنج نهاده يك عطا را محروم نديده جز ريا را زنهار نخواست جز وبا را از عدل تو معتدل هوا را در خط شده خط استوا را در ديده هواى با صفا را چون ظلمت چشمه ى ضيا را چون كرده به ديده اژدها را رخساره ى همچو كهربا را گه فرقت تن بود قبا را از كورى دشمنان لوا را منكر المى رسد فنا را از پاى درآورد سها را آوردى و مانده مر ختا را يك شغل نمي رود خطا را چون نام تو زيورى نا را چون سده ت قبله ى دعا راناموس تبه شود قضا را ناموس تبه شود قضا را
لطفا منتظر باشید ...
