بانوى تاجدار مرا طوقدار كرد چون پير روزه دار برم سجده، كو مرا تا لاجرم زبان من از چاشنى شكر بودم به طبع سنقر حلقه به گوش او هنگام آنكه خلعه دهد باغ را بهار از زر كش و ممزج و اطلس لباس من زربفت روز را فلك از اطلس هوا كرد آفتاب و صبح كلاه و لباچه ام و آنگه ز ماه و زهره كلاه و لباچه را از جنس كارگاه نشابور و كار روم بر اسب بخت كرد سوارم به تازگى از رزمه رزمه اطلس و كيسه كيسه سيم چون آفتاب زرد و شفق خانه ى مرا تا خجلتم بسان شفق سرخ روى ساخت در روزه بودم از سخن و جامه ى دو عيد ديدم دو عيد و روزه گشادم به اب شكر هر دم به آب شكر وضو تازه مي كنم درگاه اوست قبله و من در نماز شكر چون چرخ در ركوع و چو مهتاب در سجوداصل و تبارش از عرب است و كيان ملك اصل و تبارش از عرب است و كيان ملك
طوق مرا چو تاج فلك آشكار كرد چون طفل شير خوار عرب طوقداركرد چون كام روزه دار و لب شير خوار كرد اكنون ز شكر گوش مرا گوشوار كرد آن گنج زر فشان خزان اختيار كرد چون خيمه ى خزان و شراع بهار كرد خواهد بر اين ممزج و زركش نار كرد اين زركش مغرق و آن زرنگار كرد هم قوقه و هم انگله ى شاهوار كرد بر من خراج روم و نشابور خوار كرد تا خلعتم ممزج اسب و سوار كرد دست سمن ستان و برم لاله زار كرد از زرد و سرخ زركش اطلس نگار كرد شكرم چو آفتاب زبان صد هزار كرد بر من فكند و عهد مرا عيدوار كرد هر كو دو عيد ديد ز روزه كنار كرد تا فرض شكر او بتوانم گزار كرد تكبير بسته ام كه دلم حق گزار كرد بردم نماز آنكه مرا زير بار كردبا من كرم به نسبت اصل و تبار كرد با من كرم به نسبت اصل و تبار كرد
لطفا منتظر باشید ...
