در تحسر و تالم از مرگ كافى افدين عمربن عثمان عموى خود گويد
راه نفسم بستهشد از آه جگر تاب از هم نفسان نيست مرا روزى ازيراك بى هم نفسى خوش نتوان زيست به گيتى اميد وفا دارم و هيهات كه امروز جز ناله كسى همدم من نيست ز مردم آزرده ى چرخم نكنم آرزوى كس امروز منم روز فر رفته و شب نيز نالنده و دل مرده تر از مرغ به شبگير گرم است دمم چون نفس كوره ى آهن با اين همه اميد به بهبود توان داشت راحت ز عنا زايد و شك نى كه به نسبت از داده ى دهر است همه زاده ى سلوت اى مرد سلامت چه شناسد روش دهر از حاده سوزم كه برآورد ز من دود سرگشته چه گويم كه سر و پاى ندارم بيمارم و چون گل كه نهى در دم كوره حاجت به جوال است و جوم نيست وليكن چون زال به طفلى شده ام پير ز احدا خرسندى من دل دهدم گر ندهد خلقهمت به سرم گفت كه جاه آمد مپذير همت به سرم گفت كه جاه آمد مپذير
كو هم نفسى تا نفسى رانم ازين باب در روزن من هم نرود صورت مهتاب بي دست شناور نتوان رست ز غرقاب در گوهر آدم بود اين گوهر ناياب جز سايه كسى همره من نيست ز اصحاب آرى نرود گرگ گزيده ز پى آب سرگشته ازين بخت سبك پاى گران خواب لرزنده و نالنده تر از تير به پرتاب تنگ است دلم چون دهن كوزه ى سيماب كان قطره ى تلخ است كه شد لل خوشاب زان حصرم خام است چنين پخته مي ناب از بخشش چاه است همه ريزش دولاب از مهر خليفه كه نويسد زر قلاب وز نائبه نالم كه فرو برد به من ناب خسته به گه خرط و شكسته گه طبطاب گه در عرقم غرقه و گه در تبم از تاب دل هست بنفشه صفت و اشك چو عناب زآن است كه رد كرده ى احرارم و احباب سيمرغ غم زال خورد گر نخورد بابعزلت به درم كوفت كه فقر آمد درياب عزلت به درم كوفت كه فقر آمد درياب
لطفا منتظر باشید ...
