ز عدل شاه كه زد پنج نوبه در آفاق رسيد وقت كه پيك امان ز حضرت او بسى نماند كه بي روح در زمين ختن به شكر آنكه جهان را خدايگان ملكى است جلال ملت، تاج ملوك فخر الدين شهنشهى كه به صحرا نسيم انصافش ز داد اوست زمان كرده با امان وصلت ز بس كه ريخت ازين پيش خون خفچاقان عجب مدار كه از روح ناميه زين پس زهى برات بقا را ز عالم مطلق اگر نه شمع فلك نور يافتى ز كفت سحرگهى كه يلان تيغ بركشند چو صبح ز بيم ناوك پروين گسل براى گريز بگيرد از تپش تيغ و ز امتلاى خلاف تو ابروار بر آهخته خنجرى چون برق به يگ گشاد ز شست تو تير غيداقى در آن زمان كه كن تيغ با كف تو وصال گمان برى كه ز ارواح تيره زير اير ظفر برد ز برت چتر جاء نصر اللهايا شهى كه ز تاير عدل تو بر چرخ ايا شهى كه ز تاير عدل تو بر چرخ
چهار طبع مخالف شدند جفت وفاق رساند آيت رحمت به انفس و آفاق سخن سراى شود چون درخت در وقواق كه نايب است به ملكت ز قاسم الارزاق سپهر مجد، منوچهر مشترى اخلاق ز زهر در دم افعى عيان كند ترياق به حكم اوست قضا بسته با رضا مياق به هندوى گهرى چون پرند چين براق بجاى سبزه ز گل بردمد سر خفچاق نكرده كاتب جان جز به نام تو اطلاق چون جان گبر شدى تيره بر مسيح واق به عزم رزم كنند از براى كينه سباق ز آسمان بستاند بناب نعش طلاق دل زمين خفقان و دم زمان فواق فرشته وار نشسته بر اشهبى چو براق شود چو پاسخ كهسار باز تا غيداق ز بس كه جان بدان را دهى ز جسم فراق خلايقى دگر از نوعيان كند خلاق اجل دهد به عدو زهر مالهم من واقبه جرم مه ندهد اجتماع مهر محاق به جرم مه ندهد اجتماع مهر محاق
لطفا منتظر باشید ...
