در ساخت زمانه ز راحت نشان مخواه در داغ دل بسوز و ز مرهم ار مجوى اندر قمارخانه ى چرخ و رباط دهر گر در دم نهنگ درآيى نفس مزن از جوهر زمانه خواص وفا مجوى از ساغر سپهر تهى كيسه مى مخور گر خرمن اميد سراسر تلف شود در ساحت جهان ز جهان ياورى مجوى دل گوهر بقاست به دست جهان مده عزلت تو را به كنگره ى كبريا برد همت كفيل توست، كفاف از كسان مجوى خاصانه چون خزينه ى خرسندى آن توست زان پس كه چار صحف قناعت بخوانده اى چون فقر شد شعار تو برگ و نوا مجوى دل را قرابه وار مل اندر گلو مكن در گوشه اى بمير و پى توشه ى حيات بل تا پرى ز خوان بشر خواهد استخوان گو درد دل قوى شو و گو تاب تب فزاى از بهر تب بريدن خود دست آز رادارى كمال عقل پى زور و زر مشو دارى كمال عقل پى زور و زر مشو
تركيب عافيت ز مزاج جهان مخواه با خويشتن بساز و ز هم دم نشان مخواه جنسى حريف و هم نفسى مهربان مخواه ور در دل محيط درافتى كران مخواه وز تنگناى دهر خلاص روان مخواه وز سفره ى جهان سيه كاسه نان مخواه از كيل روزگار تلافى آن مخواه در آب غرقه گرد و ز ماهى امان مخواه گوگرد سرخ تعبيه در خاكدان مخواه آن سقفگاه را به ازين نردبان مخواه دريا سبيل توست، نم از ناودان مخواه عامانه از فرشته ى روزى ضمان مخواه خود را ز لوح بوطمعى عشر خوان مخواه چون باد شد براق تو برگستوان مخواه تن را پياله وار كمر بر ميان مخواه خود را چو خوشه پيش خسان ده زبان مخواه تو چون فرشته بوى شنو استخوان مخواه زين گل شكر مجوى و از آن ناردان مخواه از نيستان هيچ كسى تبستان مخواهزرادخانه يافته ى دوكدان مخواه زرادخانه يافته ى دوكدان مخواه
لطفا منتظر باشید ...
