دردا كه دل نماند و بر او نام درد ماند بر شاخ عمر برق گذشت و خزان رسيد بر نخل بخت و گلبن اميدم اى دريغ عمرم بشد به پاى شب و روز و غم گذاشت دل نقشى از مراد چو موم از نگين گرفت گردون نبرد ساخت به خون ريز با دلمخاقانيا چه ماند تو را كاندهش خوري؟ خاقانيا چه ماند تو را كاندهش خوري؟
وز يار يادگار دلم ياد كرد ماند يك نيمه زو سياه و دگر نيمه زرد ماند خار بلا بماند، نه خرما نه ورد ماند موكب دو اسبه رفت و همه راه گرد ماند يك لحظه جفت بود و همه عمر فرد ماند در ديده خون دل ز نشان نبرد ماندكانده دلت بخورد و جگر نيم خورد ماند كانده دلت بخورد و جگر نيم خورد ماند
لطفا منتظر باشید ...
