هين كز جهان علامت انصاف شد نهان طاق و رواق ساز به دروازه ى عدم بر نوبهار باغ جهان اعتماد نيست بهر منال عيش ز دوران منال بيش كن باز را كه قله ى عرش است جاى او اين خاكدان ديو تماشاگه دل است با درد دل دوا ز طبيب امل مجوى مفريب دل به رنگ جهان كان نه تازگى است آبى است بد گوار و ز يخ بسته طاق پل خورشيد از سواد دل تو كجا رود كى باشدت نجات ز صفراى روزگار بس زورقا كه بر سر گردان اين محيط از اختر و فلك چه به كف دارى اى حكيم مغ را كه سرخ روئى از آتش دميدن است طشتى است اين سپهر و زمين خايه اى در او از حادات در صف آن صوفيان گريز ز ايشان شنو دقيقه ى فقر از براى آنك جز فقر هرچه هست همه نقش فانى است تا در دل تو هست دو قبله ز جاه و آبفقر سياه پوش چو دندان فرو برد فقر سياه پوش چو دندان فرو برد
اى دل كرانه كن ز ميان خانه ى جهان باج و دواج نه به سرا پرده ى امان كاندك بقاست آن همه چون سبزه ى جوان بهر مراد جسم به زندان مدار جان در دود هنگ خاك خطا باشد آشيان طفلى تو تا ربيع تو دانند خاكدان كاندر علاج هست تباشيرش استخوان گل گونه اى چگونه كند زال را جوان سقفى است زر نگار و ز مهتاب نردبان تا بر سر تو چشمه ى خضر است سايبان تا با شدت حيات ز خضراى آسمان سر زير شد كه تر نشد اين سبز بادبان گر مغ صفت نه اى چه كنى آتش و دخان فرداش نام چيست، سيه روى آن جهان گر علم طشت و خايه ندانسته اى بدان كز بود غمگنند و ز نابود شادمان تصنيف را مصنف بهتر كند بيان اندر نگين فقر طلب نقش جاودان فقرت هنوز نيست دو قله به امتحانجاه سپيد كار كند خاك در دهان جاه سپيد كار كند خاك در دهان
لطفا منتظر باشید ...
