در موعظه و نصيحت و تخلص به ستايش بهاء الدين سعد بن احمد
از آن قبل كه سر عالم بقا دارم نشاط من همه زى آشيان نه فلك است نه آن كسم كه درين دام گاه ديو و ستور به كاه برگى برگ جهان نخواهم جست دلا جهان همه باد است و خلق خاك پرست طمع مدار كه از بهر طعمه ى اركان مباد كز پى خشنودى چهار رئيس شد آنكه بست فروغ غرور و آتش آز از آن خيال من امروز خلوتى جستم بسا كه از پى جست جهان چون پرگار كنون نگر كه ازيان منزل نبهره فريب اگرچه زين فلك آب رنگ آتش بار چو باد از در هر كس نخوانده درنشوم نيم چو آب كه با هر كسى درآميزم چو طوطى ارچه همه منطقم نه غمازم نياز گر بدرد پيكر مرا از هم چو زر نخواهم خود را اسير دست خسان چو آب درنشوم بهر نان به هر گوشه هزار شكر كنم فيض و فضل يزدان راز خلق گوشه گرفتم كه تا همى سايد ز خلق گوشه گرفتم كه تا همى سايد
بدين سراى فنا سر فرو نمي آرم اگرچه در قفس پنج حس گرفتارم چو عقل مختصران تخم كاهلى كارم چنان كه نيست به يك جو جهان خريدارم نه آتشم كه فروزى به باد رخسارم عنان جان و خرد را به حرص بسپارم دو پادشا را در ملك دل بيازارم ميان ديده ى همت خيال پندارم وز آن فروغ من اكنون فراغتى دارم چو دايره همه تن گشته بود زنارم به رسم طالع خود واپس است رفتارم چو باد و خاك سبك سايه و گران بارم چو خاك هم خود را بي خطر بنگذارم نيم چو ابر كه بر هر خسى گهر بارم چو تيغ گرچه همه گوهرم نه غدارم نبينى از پى كار نياز پيكارم ز حرص آنكه به زر همچو زر شود كارم از آن چو شمع همه ساله خويشتن خوارم كه داد دانش و دين گر نداد دينارمكلاه گوشه ى همت به چرخ دوارم كلاه گوشه ى همت به چرخ دوارم
لطفا منتظر باشید ...
