لطف ملك العرش به من سايه برافكند دل گفت له الحمد كه بگذشتم از آن خوف چون كار دلم ساخته شد ساختم از خود مردى به لب بحر محيط از حد مغرب برخاست از آنجا و سفر كرد به مشرق مرد از پى سى سال گذر كرد بر آنجاى حال تن خاقانى و انديشه ى ابخاز ابخاز حد مغرب و درگاه ملك بحر آخر به كف آمد تن نالانش دگربار اكنون من و اين نى كه سر ناخن حور است اينك دهنم بر صفت گنبده ى گل خرسند نگردد به همه ملك رى اكنونخاقانى و خاقاتن و كنار كر و تفليس خاقانى و خاقاتن و كنار كر و تفليس
تا بر دل گم بوده مرا كرد خداوند جان گفت له الفضل كه وارستم ازين بند شيرين ملى بشنو و با عقل بپيوند سر شانه همى كرد و يكى موى بيفگند باد آمد و باران زد و جايش بپراكند برداشت همان موى و بخنديد بر آن چند اين است و چنين به مل مرد خردمند مسكين تن نالانش به مويى شده مانند گر خصم بر اين نادره مي خندد گو خند كان نى كه بن ناخن من داشت جهان كند اين گنبد فيروزه به ياقوت و زر آكند آن دل كه همى بود به خرسند خرسندجيحون شده آب كر و تفليس سمرقند جيحون شده آب كر و تفليس سمرقند
لطفا منتظر باشید ...
