يكى از عرفا با توسل به دعا يعقوب بن ليث را كه بيمار سخت بود مداوا كرد و چون مال بسيارى براى او آوردند و در پيش او نهادند عارف بدان مال توجه نكرده و گفت : ما اين عز دنيا كه يافته ايم به ناگرفتن يافته ايم نه به نايافتن اگر سر ما را به دنيا ميل بودى دعاى ما مستجاب نگشتى .داستانهاى شريح قاضى قابل توجه قضات محترم شريح قاضى در قضاوت يد طولائى داشت تا جائى كه از اميرالمؤمنين نقل شده درباره اش فرمود: ((انت اقضى العرب )) در قضاوت و دادستانى تو سرآمد عربى .از اين رو كسانى كه از طرف خلفا به قضاوت منسوب مى شدند شاگرديش را اختيار نموده كارآموزى را نزد او انجام مى دادند.هنگامى كه هشام بن هبيره به قضاوت منسوب شد ضمن نامه اى به شريح چنين نوشت : در ايام جوانى به منصب قضا منسوب شده ام دانش و تجربه ام در اين باره ناقص است تقاضا دارم در اين امر به من كمك كنيد كه ناچارم در داوريهايم با شما شور كنم .((انى استعملت على القضا و مع حداثة سنى و قلة علمى يكثر منه و انه لاغناء بى عن مشاورة مثلك )).يا شخص ديگرى مانند مكحول مى گويد: براى كارآموزى دادستانى شش ماه نزد شريح رفتم در اين مدت يك كلمه از او نپرسيدم زيرا تنها از داوريهايش استفاده كامل مى كردم .وقتى پسر شريح نزد پدر اظهار داشت مرا با فلان گروه خصومتى است دليلهاى مرا گوش كن تا اگر حق با من است آنان را به مرافعه بخوانم و گرنه سكوت كنم ؟ پس از بيان دعوا و ادله اش به او گفت : آنها را به محاكمه دعوت كن ولى هنگام قضاوت به ضرر پسر حكم كرد فرزند ناراحت شد و گفت : چرا مرا رسوا كردى ؟ اگر با تو در ميان نگذاشته بودم خود را ملامت مى كردم .شريح گفت : فرزندم اگر حقيقت مطلب را مى گفتم با آنها سازش مى كردى و به ناحق مبلغى را مى گرفتى و چون ترا از همه موجودات عزيزتر دارم نخواستم كه با پايمال نمودن حق ديگران جهنم را براى خود بخرى .(179)
لطفا منتظر باشید ...
