ايامى كه مرحوم شيخ بهاءالدين محمد در نجف اشرف بود روزى به محفل درس مرحوم مقدس اردبيلى رفت وى را ديد كه از شكسته نفسى خود را در ميان شاگردان پنهان كرده به گونه اى كه كسى فرق نمى گذارد كه استاد و شاگرد كدام و صدر محفل (جايگاه استاد) خالى است ، شيخ با اصرار زياد مرحوم اردبيلى را آورد در صدر مجلس نشانيد آن هنگام صدائى شنيده شد كه به آواز بلند مى خواند:((تلك الدار الاخرة نجعلها للذين لا يريدون علوا فى الارض و لافسادا و العاقبة للمتقين )).(196)