استاد حسين انصاريان نوشته است : پدر و مادرم نزديك به هفتاد سال با يكديگر با كمال صفا و سلامت و درستى و اخلاق زندگى كردند و هر دو در امور مذهبى از نماز شب و قرائت قرآن و دعا و توسل و محبت و علاقه به اهل بيت عصمت و طهارت عشق داشتند.در اوائل محرم ايام سوگوارى سيد مظلومان نزديك اذان ظهر مادر مادرم ازدنيا رفت در حالى كه پدر مادرم در كمال صحت و سلامت بود پس ازدفن مادر مادرم فرزندان و اقوام در صدد نوشتن اعلاميه جهت ختم بودند.پدر مادرم به آنان گفت : زحمت نوشتن اعلاميه و برگزارى ختم را به خود ندهيد صبر كنيد من هم فردا شب پس از نماز عشاء از دنيا مى روم براى هر دوى ما يكجا مجلس برگزار كنيد.همه نگران شدند، آنان را دلدارى داد، براى كسى قابل باور نبود ولى فردا شب پس ازسلام نماز با حضرت حق راز و نيازى كرد عرضه داشت : يارب وعده دادى كه به فرياد نيازمند برسى و اكنون كه مسافر قيامتم نيازمندم مرا كمك كن سپس كلمه طيبه را گفت و در كنار سجاده نماز از دنيا رفت و هر دو را در يك قبر دفن كردند.شبى درعالم رؤيا او را زيارت كردم به او گفتم كجائيد پاسخ داد سه روز من و همسرم درمحلى كه دفن شديم مستقر بوديم پس از آن ما را به محضر حضرت سيدالشهداء بردند و الان در فضاى ملكوتى برزخ زندگى خوشى داريم .(347)
لطفا منتظر باشید ...
