رواياتى در مورد نزول آيات برائت و مامور شدن على (ع) براى اعلان آن آيات در مكه و باز گرداندن ابو بكر از نيمه راه اين ماموريت‏ - ترجمه تفسیر المیزان جلد 9

‌صفحه‌ى 215

زيارت مشركين جلوگيرى نفرمود و از سنت‏هاى زيارتى مشركين يكى اين بود كه اگر با لباس وارد مكه مى‏شدند و با آن لباس دور خانه خدا طواف مى‏كردند ديگر آن لباس را به تن نمى‏كردند و مى‏بايد آن را صدقه دهند لذا براى اينكه لباسهايشان را از دست نداده باشند قبل از طواف از ديگران لباسى را عاريه و يا كرايه مى‏كردند و بعد از طواف به صاحبانشان بر مى‏گرداندند، در اين ميان اگر كسى به لباس عاريه و اجاره دست نمى‏يافت و خودش هم تنها يك دست لباس همراه داشت، براى آنكه آن لباس را از دست ندهد ناچار برهنه مى‏شد و لخت مادرزاد به طواف مى‏پرداخت.

وقتى زنى رعنا و زيبا از زنان عرب به زيارت حج آمد و خواست تا لباسى عاريه و يا كرايه كند ليكن نيافت، خواست با لباس طواف كند گفتند: در اين صورت بايستى بعد از طواف لباست را تصدق دهى، گفت: من جز اين لباس ندارم، و لذا لخت شد و به طواف پرداخت، مردم ريختند به تماشايش ناچار يك دست خود را بر عورت پيشين و دست ديگرش را بر عورت پسين گذاشت و طواف را به آخر رساند در حالى كه مى‏گفت:

بعد از آنكه از طواف فارغ شد عده‏اى به خواستگاريش آمدند، گفت من شوهر دارم.

رواياتى در مورد نزول آيات برائت و مامور شدن على (ع) براى اعلان آن آيات در مكه و باز گرداندن ابو بكر از نيمه راه اين ماموريت‏

از طرفى سيره رسول خدا (ص) قبل از نزول اين سوره اين بود كه جز با كسانى كه به جنگ او برمى‏خاستند نمى‏جنگيد، و اين روش بخاطر اين آيه بود كه مى‏فرمايد:

" فَإِنِ اعْتَزَلُوكُمْ فَلَمْ يُقاتِلُوكُمْ وَ أَلْقَوْا إِلَيْكُمُ السَّلَمَ فَما جَعَلَ اللَّهُ لَكُمْ عَلَيْهِمْ سَبِيلًا" «2» تا آنكه سوره برائت نازل شد، و پيامبر مامور شد به اينكه مشركين را از دم شمشير بگذارند چه آنها كه سر جنگ دارند و چه آنها كه كنارند، مگر آن كسانى كه در روز فتح مكه براى مدتى با آن حضرت معاهده بستند، مانند صفوان بن اميه و سهيل بن عمرو كه به فرمان:" بَراءَةٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ إِلَى الَّذِينَ عاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ فَسِيحُوا فِي الْأَرْضِ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ" چهار ماه يعنى بيست روز از ذى الحجه و تمامى محرم و صفر و ربيع الاول و ده روز از ربيع الثانى مهلت يافتند، كه اگر بعد از اين مدت باز به شرك خود باقى ماندند آنان نيز محكوم به مرگند.

(1) امروز بعضى از آن (عورتم) و يا همه‏اش هويدا مى‏شود پس آنچه را كه هويدا گردد (بر كسى) حلال نمى‏كنم.

(2) حال اگر از شما كنار كشيده ديگر با شما پيكار نكردند، و به شما پيشنهاد صلح دادند (در اين صورت) خداوند براى شما تسلطى بر ايشان قرار نداده. سوره نساء آيه 90