لطفا منتظر باشید ...
چند روايت در مورد معناى اينكه يهود و نصارا احبار و رهبان را ارباب گرفتند
و در كافى به سند خود از ابى بصير از امام صادق (ع) روايت شده كه گفت:من از آن جناب پرسيدم معناى آيه" اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ" چيست؟فرمود: به خدا قسم احبار و رهبان، يهود و نصارى را به پرستش خود نمىخواندند و بفرضى هم كه مىخواندند يهود و نصارى هرگز قبول نمىكردند، و ليكن احبار و رهبان تعدادى از محرمات را برايشان حلال و تعدادى از حلالها را بر آنان حرام نمودند، و آنها هم پذيرفتند، پس يهود و نصارى بدون اينكه خودشان متوجه باشند احبار و رهبان خود را پرستيدند «3».مؤلف: اين معنا را برقى در محاسن «4» خود و عياشى در تفسيرش «5» از ابى بصير و نيز از جابر از امام صادق (ع) و از حذيفه روايت كردهاند، هم چنان كه الدر المنثور «6» هم از عدهاى از صاحبان روايت از حذيفه نقل كرده است.قمى در تفسير خود در ذيل آيه" اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ" مىگويد: در روايتى از ابى الجارود از ابى جعفر (ع) آمده كه فرمود: اما اينكه فرمود:" الْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ" براى اين بود كه برخى از مسيحيان او را تعظيم نموده و در دل آن قدر بزرگ مىدانستند كه خيال مىكردند او معبود و پسر خدا است. بعضى ديگر از ايشان گفتهاند: او(1) احتجاج، مطبعة النعمان ج 1 ص 372(2) الدر المنثور ج 3 ص 230(3) اصول كافى ج 2 ص 398 ح 7(4) محاسن ص 246 باب 28، ح 246(5) تفسير عياشى ج 2 ص 86 ح 45 و 47(6) الدر المنثور ج 3 ص 230
