ترجمه تفسیر المیزان جلد 9

‌صفحه‌ى 223

ديگر هيچ مشركى حق زيارت اين خانه را ندارد «1».

مؤلف: در متن اين روايت نيز اضطراب روشنى است، اما اولا براى اينكه در اين روايت هم دارد" از جمله چيزهايى كه ندا داديم اين بود كه هيچ كس داخل بهشت نمى‏شود مگر مؤمن" و ما گفتيم كه اين حرف صحيح نيست، زيرا مطلب مذكور چند سال قبل به مشركين گوشزد شده، و قبلا آياتى در باره آن نازل گشته بود و همه مردم از شهرى و دهاتى و مشرك و مؤمن آن را شنيده بودند، ديگر چه احتياجى داشت كه در روز حج اكبر آن را دوباره اعلام كنند.

و ثانيا، براى اينكه نداى دومى يعنى جمله" و هر كس كه ميان او و رسول خدا (ص) عهدى است اعتبار عهدش و مدت آن چهار ماه است" نه با مضامين آيات انطباق دارد و نه با مضامين روايات بسيارى كه قبلا نقل شد، علاوه بر اينكه در اين روايت، برائت خدا و رسول را بعد از گذشتن چهار ماه اعلام داشته‏اند.

و ثالثا بخاطر ناسازگارى با رواياتى كه ذيلا نقل مى‏شود.

و در الدر المنثور است كه بخارى و مسلم و ابن منذر و ابن مردويه و بيهقى در كتاب دلائل از ابى هريره نقل مى‏كنند كه گفته است: ابى بكر در آن حج كه عده‏اى را فرستاد تا در روز قربانى جار بزنند مرا نيز فرستاد. تا ندا دهيم: بجز امسال ديگر هيچ مشركى حق زيارت خانه را ندارد، و ديگر هيچ كس حق ندارد برهنه در اطراف خانه طواف كند، بعد از اينكه ابى بكر ما را براى اينكار روانه كرد رسول خدا (ص) على را نيز روانه كرد و او را مامور نمود تا به برائت جار بزند، على آن روز در منى با ما جار مى‏زد و برائت را به مردم اعلام مى‏كرد و نيز مى‏گفت كه از اين به بعد هيچ مشركى حق زيارت ندارد و هيچ كس حق ندارد عريان طواف كند «2».

و در تفسير المنار از ترمذى از ابن عباس نقل كرده كه گفت: رسول خدا (ص) ابا بكر را فرستاد- تا آنجا كه مى‏گويد: على (ع) در ايام تشريق (يازده و دوازده و سيزده ذى الحجه) برخاست و جار زد كه ذمه خدا و ذمه رسولش از هر مشركى بيزار است، اينك اى مشركين تا چهار ماه مى‏توانيد در زمين آزادانه سير كنيد، و از امسال به بعد هيچ مشركى حق زيارت ندارد و كسى مجاز نيست عريان طواف نمايد، و داخل بهشت‏

(1) الدر المنثور ج 3 ص 109

(2) الدر المنثور ج 3 ص 210