ترجمه تفسیر المیزان جلد 9

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

ترجمه تفسیر المیزان - جلد 9

سید محمدحسین طباطبایی؛ ترجمه: سید محمدباقر موسوی همدانی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

‌صفحه‌ى 272

كه از ايشان و هر مؤمنى از روى ايمان خالص سرمى‏زند برابر است، اين نكته را هم سياق انكار تاييد مى‏كند، و هم بيان درجات كه در آيات مورد بحث آمده شاهد بر آن است.

بلكه مى‏توان گفت: همين كه اسم صاحبان سقايت و عمارت را نبرده خود اشعار و بلكه دلالت بر اين دارد كه صاحبان پندار مزبور از اهل ايمان بوده‏اند، و اسمشان را نبرده تا حيثيت و احترامشان محفوظ بماند، چون در حين خطاب و نزول آيه داراى ايمان بوده‏اند، و با اين حال نبايد مشمول تعريض آيه قرار گرفته و ظالم ناميده شوند.

بلكه مى‏توان گفت آيه" الَّذِينَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ" كه در مقام بيان پاداش و اجر اين مجاهدين در راه خدا است دلالت دارد بر اينكه هر دو طرف مقابله در آيه مورد بحث از اهل مكه بوده‏اند، يكى از آن دو طرف يعنى كسانى كه ايمان آورده و جهاد هم كرده‏اند كسانى بوده‏اند كه در مكه ايمان آورده و مهاجرت كردند، و ديگرى ايمان آورده ولى مهاجرت نكرده‏اند.

اين نكته در كار بوده كه خداى تعالى بار اول ايمان و جهاد را در يك طرف آورده و بار ديگر كه ذكر همين طرف را تكرار مى‏كند مساله مهاجرت را اضافه مى‏فرمايد، و در هر دو بار، وقتى طرف ديگر را اسم مى‏برد بغير از سقايت حاج و عمارت، چيز ديگرى اضافه نمى‏كند، و معلوم است كه اين قيدها آنهم در كلام مجيد پروردگار كه قول فصل است بيهوده و لغو نيست.

و همه اينها آن رواياتى را كه در شان نزول آيه وارد شده تاييد مى‏كند، زيرا در آن روايات دارد كه: اين آيات در باره عباس و شيبه و على (ع) كه با يكديگر تفاخر مى‏كردند نازل شده، عباس به سقايت حاج افتخار مى‏كرد، شيبه به تعمير مسجد الحرام و على (ع) به ايمان و جهاد در راه خدا، پس آيه نازل شد، و حق را به على (ع) داد.

و روايت بزودى در بحث روايتى خواهد آمد- ان شاء اللَّه تعالى-.

و بهر حال، آيه مورد بحث و آيات بعدش اين معنا را مى‏رسانند كه وزن و ارزش عمل بزنده بودن آن و داشتن روح ايمان است، و اما عمل بى ايمان كه لاشه‏اى بى روح است از نظر دين و در بازار حقيقت هيچ وزن و ارزشى ندارد، پس مؤمنين نبايد صرف ظاهر اعمال را معتبر شمرده و آن را ملاك فضيلت و قرب خداى تعالى بدانند، بلكه بايد آن را بعد از در نظر داشتن حيات كه همان ايمان و خلوص است بحساب بياورند.

با در نظر گرفتن اين نكته، آيه مورد بحث و آيات بعد از آن با دو آيه قبل كه مى‏فرمود:

" ما كانَ لِلْمُشْرِكِينَ أَنْ يَعْمُرُوا مَساجِدَ اللَّهِ شاهِدِينَ عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ بِالْكُفْرِ ..." بخوبى متصل و مربوط مى‏شود.

/ 565