يكم: كعبه، تجلي عرش
آيات محكم قرآني، به صراحت ميگويد:اولاً
همه اشيا نزد خداوند، خزايني پايدار و فناناپذير دارد: (وإنّ من شيءٍ إلاّ عندنا خزائنه)[1]؛ اگرچه خود اين اشيا فناپذير بوده و نابود ميشود: (ما عندكم يَنْفَد وما عند الله باقٍ)[2]. بنابراين، مجالي براي نابودي خزايني كه در نزد خداست، وجود ندارد؛ زيرا هر آنچه نزد اوست مصون از زوال و محفوظ از فناست.ثانيا
همه اشيا از آن خزاين غيبي نازل ميشود: (وما ننزّله إلاّ بقدرٍ معلوم)[3]، آن هم نه به شكل تجافي كه مستلزم نابودي و زوال است، بلكه به گونه تجلّي. چنان كه امام علي(عليه السلام) ميفرمايد: سپاس خداي را كه با خلقت خويش بر خلق خود متجلّي است: «الحمد لله المتجلّي لخلقه بخلقه»[4].آيه شريفه (وما ننزله إلاّ بقدرٍ معلوم) حاكي است كه وجود اين اشيا در آن خزاين به شكل «لفّ و جمع» است و به هنگام تنزّلْ صورت «نشر و قدر و هندسه» به خود ميگيرد.[1] ـ سوره حجر، آيه 21. [2] ـ سوره نحل، آيه 96. [3] ـ سوره حجر، آيه 21. [4] ـ نهج البلاغه، خطبه 108، بند 1.