صهبای حج نسخه متنی

بنابراين، كعبه‏اي كه بر اساس توحيد بنيان نهاده شده، اصل همه بنيانهايي است كه بر شالوده تقوا تأسيس شده است، همچنان كه تخريب مسجدي كه برپايه شرك‏تأسيس‏شده، اصلي است براي تخريب همه بنيانهايي كه بر پرتگاه و در
سراشيبي آتش دوزخ، ساخته شده است[1].

حاصل اينكه، بناي كعبه بر توحيد ناب(منزه از هر شرك) بوده و كعبه با اين هندسه الهي موضوع و متعلق احكام بسيار و از جمله حج شده است. همچنين كعبه با اين ويژگي، مثالي است براي عرش كه جز ملائكه گِرد آن را نگرفته‏اند؛ فرشتگاني كه بندگان خداي رحمانند و از فرمان او سرنمي‏تابند و به امر او كار مي‏كنند و از حضرتش پيشي نمي‏گيرند و آنچه را كه امر مي‏شوند به جامي‏آورند[2] و در تسبيح خدا سستي نمي‏ورزند و از تقديس او به ستوه نمي‏آيند و از پرستش او خسته نمي‏شوند و كوتاهي در امتثال فرمان او را بر جديّت، مقدم نمي‏دارند و از اشتياق بدو غفلت نمي‏ورزند[3].

نمونه‏اي از تجلّي اين توحيد ناب در موحدان راستين، چنين نقل شده است كه در مكّه به امام سجّاد(سلام‏الله‏عليه) خبر رسيد كه موقوفات ويژه‏اي كه در مدينه، تحت سرپرستي ايشان بوده غصب شده است. برخي از همراهان، به آن حضرت پيشنهاد كردند كه در اين باره نزد وليدبن عبدالملك، خليفه وقت كه در آن سال به مكّه آمده بود شكايت كند. امام سجاد(عليه السلام) فرمود: من در كنار كعبه، از صاحب اين خانه دنيا نمي‏خواهم چه رسد كه درباره دنيا به غيرخدا پناه ببرم: «أفي حرم الله أسأل غيرالله عزّ وجلّ. إنّي آنف إذ أسأل الدنيا خالقها فكيف أسأل مخلوقاً مثلي»[4]. بدا به حال كسي كه در كنار كعبه، از صاحب كعبه غير از محبوب حقيقي را طلب كند!

[1] ـ سوره توبه، آيات 109 ـ 107.

[2] ـ سوره انبياء، آيات 27 26؛ و سوره‏تحريم، آيه6.

[3] ـ صحيفه سجاديه، دعاي سوم.

[4] ـ بحار، ج 42، ص 75.