صهبای حج نسخه متنی

پس اگر اين خانه وانهاده شود مهلت داده نشويد: «واللهَ اللهَ في بيت ربكم لا تُخلّوه ما بقيتم
فإنه إن ترك لم تناظروا»[1]؛ زيرا ترك خانه خدا و وانهادن آن به منزله فروريختن ستوني است كه كسي هم كه بدان تكيه داده با آن سقوط مي‏كند و از راه راست رويگردان و ساقط مي‏شود: (عن الصّراط لناكبون)[2]، و فرومي‏افتد و سقوط مي‏كند: (لا تطغوا فيه فيحلَّ عليكم غضبي ومن يحلل عليه غضبي فقد هوي)[3].

همچنين امام باقر(عليه السلام) فرمود: سزاوار نيست كسي بنايي بلندتر از كعبه بسازد: «لاينبغي لأحد أن يرفع بناء فوق الكعبة»[4]؛ زيرا همان‏گونه كه اسلام برتر است و چيزي بر آن برتري ندارد، بر اسلام ممثّل، يعني كعبه نيز نبايد بنايي برتري گيرد، و از آن جهت كه كعبه مايه قيام و قوام مردم است، در ميان زمين نهاده شده تا تكليف براي اهل خاور و باختر به يكسان باشد[5].

همچنان كه هيچ چيز در پيشگاه خداوند محبوبتر از اسلامِ متمثّل در كعبه نيست، هيچ بقعه‏اي هم در زمين براي خداي سبحان محبوبتر از كعبه نيست. از اين‏رو امام صادق(عليه السلام) فرمود: خداوند از هر چيز، چيزي برگزيد و از زمين جايگاه كعبه را اختيار كرد: «إن الله اختار من كل شي‏ء شيئا واختار من الأرض موضع الكعبة»[6].

راز اين نكته آن است كه كعبه مثالي است براي عرش كه تدبير همه اشياء از آن مي‏باشد و نيز اينكه كعبه بر توحيد محض تأسيس شده و پايه‏هاي آن بر شالوده خلوص نهاده و برافراشته شده و از لوثْ پالوده گشته است و جز پاكان به گِرد آن طواف نكنند و كهن‏ترين خانه‏اي است كه براي مردم قرار داده شده و ميزان
حريّت و ميعادگاه و محل امن مردم و مايه قيام آنان به قِسط و داد است.

[1] ـ نهج البلاغه، نامه 47، بند 6.

[2] ـ سوره مؤمنون، آيه 74.

[3] ـ سوره طه، آيه 81.

[4] ـ وسائل الشيعه، ج 9، ص 343.

[5] ـ همان، ص 348.

[6] ـ همان.