صهبای حج نسخه متنی
لطفا منتظر باشید ...
پس اگر كسي از اين كوه صفا بگيرد مصطفاي خداي متعال است: (الله يصطفي من الملائكة رُسُلاً ومن النّاس إنّ الله
سميعٌ بصير)[1].همچنين آن حضرت درباره مروه فرمود: چون حوّا(عليهاالسلام) كه مرأة بود، در كوه مروه قرار گرفت، آن را «مروه» خواندهاند[2].بعضي لغويان نيز گفتهاند: صفا، سنگ املس و صاف[3]، و مروه سنگ ريز و برّاق را گويند و نامگذاري آن دو كوه به صفا و مروه به لحاظ نوع سنگهاي آنهاست[4]. شايان ذكر اينكه، مَرْوه و مَرو مانند تمره و تمر است؛ يعني مروه به معناي يك سنگ سفيد، و مَرو به معناي جنس سنگ سفيد، خواه يكي و خواه بيشتر؛ البته سنگ سفيدي كه از آن آتش افروخته ميشود[5].در جاهليت، بر فراز صفا و مروه دو بت به نامهاي «اساف»(اثاف) و «نائله»[6] نصب شده بود كه هنگام سعي، آن دو بت را هم تبركاً مسح ميكردند[7]. به همين دليل برخي مسلمانان از سعي بين صفا و مروه پرهيز ميكردند. از اينرو خداي سبحان فرمود: صفا و مروه از شعائر الهي است و وجود آن دو بت در صفا و مروه نبايد مانع سعي پنداشته شود: (إن الصفا والمروة من شعائرالله فمن حجّ البيت أو اعتمر فلا جناح عليه أن يطّوّف بهما)[8]. پس صفا و مروه از اين جهت همچون كعبه است كه ديگران غاصبانه آن را بتكده كردند و اين را نبايد مانع طواف بر گرد خانه خدا دانست.
