صهبای حج نسخه متنی

پرهيز از سعي بين صفا و مروه، به دليل وجود آن دو بت، به گونه‏اي بود كه
رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم در عمرةالقضاء شرط كرد كه اين دو بت را از بالاي دو كوه صفا و مروه بردارند. از اين‏رو بت‏پرستان هنگام مناسك و مراسم حج و عمره مسلمانان آن دو را برمي‏داشتند. در اين باره، امام صادق(عليه السلام) فرمود: يكي از مسلمانان صدراسلام، با اين استدلال كه «چون بالاي اين دو كوه قبلاً بت بود و بعداً هم بت نصب مي‏كنند من سعي نمي‏كنم» در آن حال نيز از سعي بين صفا و مروه تحاشي كرد. پس از آنكه درباره اين مسئله از رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم سؤال شد، اين آيه نازل شد كه اگر بالاي اين دو كوه بت بود بر شما گناه و جُناحي نيست كه بين اين دو كوه سعي كنيد:

(إن الصفا والمروة من شعائر الله فمن حجّ البيت أو اعتمر فلا جناح عليه أن يطّوّف بهما)[1].

صفا و مروه همچون ساير اماكن و مناسك حج جزو علائم عبادي‏است: «إنّ الصفا والمروة من شعائر الله». شعائر جمع «شعيره» به معناي علامت است. البته اين بدان معنا نيست كه صفا و مروه، تنها علائم و نشانه‏هاي تكويني حق است؛ زيرا به لحاظ تكوين، هر موجودي كه در هستي يافت شود شعيرةالله و از شعائر الله است. بنابراين، صفا و مروه(مَسعي) همچون كعبه و عرفات و مشعر و منا، شعائر جعلي و تشريعي‏است تا علائم عبادت باشد.

[1] ـ وسائل الشيعه، ج 9، ص 511 «سوره بقره، آيه 158».