صهبای حج نسخه متنی

روزه
بگيرد: (... فمن لم يجد فصيام ثلثة أيامٍ في الحجّ وسبعةٍ إذا رجعتم)[1].

همچنين همه نكاتي كه درباره نماز وارد شده در حج نيز تحقّق مي‏يابد؛ زيرا در حج طواف تشريع شده كه خودْ نماز است. افزون بر اينكه در حج نماز نيز هست؛ چون طواف‏كننده پس از طواف، نزد مقام ابراهيم به نماز مي‏ايستد: (واتخذوا من مقام إبراهيم مصلّي)[2] و با پروردگارش به راز و نياز مي‏پردازد و با نماز گزاردن در آنجا ستون دين خويش را برپاي مي‏دارد و به وسيله آن به مولاي خود تقرّب مي‏جويد و به همه مزايايي كه براي نماز است نايل مي‏شود. از اين‏رو روايت شده كه حجّ، برتر از نماز و روزه است[3].

همچنين او به بركاتي كه در زكات است، دست مي‏يابد؛ زيرا در حج، انفاق مالي و نثار و ايثارِ نابودكننده بخل كه در نهان مردم نهادينه شده، وجود دارد و حج جانها را از آلودگي به اين بخل در امان نگاه مي‏دارد و هر كس از بخل خويش در امان نگاه داشته شود از رستگاران است: (ومن يوق شحّ نفسه فأولئك هم المفلحون)[4].

حاصل اينكه، حج از عباداتي تشكيل يافته و شامل فضايل فراوان اين عبادات است[5]. با اين وجود خود نيز ويژگي‏اي دارد كه در غير آن يافت نمي‏شود و آن عبارت از اين است كه حج پيمان و عهد مخصوصي ميان خداي سبحان و بنده است. از اين‏رو امام صادق(عليه السلام) فرمود: مرده‏اي كه در گور است دوست دارد كه در برابر دنيا و آنچه در آن است، او را يك حج مي‏بود: «ودّ من في القبور لو أنّ له حجة بالدنيا وما فيها»[6].

[1] ـ سوره بقره، آيه 196.

[2] ـ سوره بقره، آيه 125.

[3] ـ من لا يحضر، ج2، ص221.

[4] ـ سوره حشر، آيه 9.

[5] ـ وسائل الشيعه، ج 8، ص 8377.

[6] ـ همان، ص 82.