صهبای حج نسخه متنی

حرف اول «مشعر»، يعني «ميم» مفتوح است ليكن به گزارش مرحوم طريحي برخي آن را مكسور مي‏دانند، بنابر تشبيه به اسم آلت، و از طرف ديگر هر جاي
عبادت را مشعر مي‏نامند؛ چون موضع عبادت خداست[1].

از آيات روشن حق در سرزمين مشعر اين است كه با اينكه آنجا محل حدوث و عبور سيل نيست تا سنگريزه‏هايي به وسيله آن پديد آيد(چون در مسيلها و مناطق سيل‏خيز سنگهاي بزرگ همراه با آبهاي تند كوبيده شده به صورت ريگ درمي‏آيد) اين همه ريگ كه در طول قرنها و هر ساله انبوه زائران، كه هر زائر حداقل چهل‏ونه ريگ براي رمي جمرات برمي‏دارد فراهم بوده و هنوز تمام نشده است.

با طلوع آفتاب روز دهم ذيحجه، حج‏گزاران براي اعمالي خاص وارد سرزمين «منا» مي‏شوند.

امام صادق(عليه‏السلام) درباره منشأ نامگذاري منا فرمود: چون در اين سرزمين جبرئيل به ابراهيم(عليهما السلام) گفت: از خداوند خواسته و آرزويي بخواه، آنجا را منا ناميدند: «إنّ جبرئيل عليه‏السلام أتي إبراهيم عليه‏السلام فقال: تمنّ يا إبراهيم! فكانت تسمّي مني فسمّاها الناس مني»[2]. امام علي‏بن موسي الرضا(عليه السلام) فرمود: آرزوي ابراهيم(عليه السلام) كه خداوند بدو عطا كرد اين بود كه خداي سبحان امر به ذَبْح گوسفندي به جاي اسماعيل(عليه السلام) كند:

«...يا إبراهيم! تمنّ علي ربك ما شئت. فتمنّي إبراهيم في نفسه أن يجعل الله مكان ابنه اسماعيل كبشا يأمره بذبحه فداء عمله له فأعطي مُناه»[3].

طريحي(عليه‏الرحمه) پس از ذكر اين نكته كه حدّ منا از «عقبه» تا «وادي مُحَسَّر» است، در بيان راز نامگذاري منا به اين نام، چنين آورده است: گفته شده چون در آن سرزمينْ خون، اِمناء و اِراقه مي‏شود، منا ناميده شد، و گفته شده: چون جبرئيل(عليه‏السلام) هنگام مفارقت حضرت آدم به او گفت:

[1] ـ مجمع‏البحرين، ج 2، ص 956 (شعر).

[2] ـ بحار، ج 96، ص 271.

[3] ـ همان، ص 272.