صهبای حج نسخه متنی

امام صادق(عليه السلام) در پاسخ اين سؤال كه آيا مراد از قوّت در آيه
شريفه (خُذوا ما اتَيْناكم بقوَّةٍ) قوّت در بدنهاست يا قوّت در قلب؟ فرمود: در هر دو است[1].

امّا قلب، قسطاس مستقيم و ميزاني الهي است كه خداوند آن را در بنده‏اش به وديعت نهاد تا او به وسيله آن به آنچه در نزد خداوند دارد آگاهي يابد؛ چنانكه امام صادق از پدرانش(عليهم السلام) روايت كرده است كه رسول خداصلي الله عليه و آله و سلم فرمود: هر كس دوست دارد بداند نزد خدا چه مقامي دارد پس، بايد بنگرد كه خداوند در نزداو چه جايگاهي دارد: «من أحبّ أن يعلم ما له عند الله فليعلم ما لله عنده»[2]. اين‏سخن از تابناكترين سخنان شخصيتي است كه «جوامع‏كَلِم»[3] بدو عطا شده بود.

همچنين امام كاظم(عليه السلام) در پاسخ كسي كه از وي پرسيد: فردي از افراد معمولي مرا مي‏بيند و به خدا سوگند مي‏خورد كه مرا دوست دارد. پس آيا من نيز به خداوند قسم ياد كنم كه او(در اين باره) راست مي‏گويد؟ فرمود: قلب خويش را بيازماي، چنانچه او را دوست مي‏داري سوگند ياد كن و اگر چنين نيست سوگند ياد مكن:

«امتحن قلبك فإن كنت تحبه فاحلف وإلاّ فلا»[4].

خلاصه اينكه، قلب مي‏تواند شاهد غيب بوده، به آنچه چشمها از دريافتش‏ناتوان و عاجز است نايل شود. پس خوشا به حال كسي كه قلب دارد يا گوش‏فرا مي‏دهد و شاهد است[5]. چنين كسي در زمره كساني است كه هر عبادت و از جمله حج را با قوّت‏قلب فرا مي‏گيرد، چنانكه با قوّت بدن. اوست كه مي‏تواندباطن عبادت و از جمله باطن حج را مشاهده كند و با سريرت خويش به
سرّ آن، كه اوهام نيز از رسيدن به آن ناتوان است تا چه رسد به چشمها نايل آيد.

[1] ـ بحار، ج 67، ص 178.

[2] ـ همان، ج 70، ص 40.

[3] ـ همان، ج 8، ص 27 و 38.

[4] ـ همان، ج 71، ص 182.

[5] ـ سوره ق، آيه 37.