صهبای حج نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

صهبای حج - نسخه متنی

عبدالله جوادی آملی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

صحنه مزبور گرچه در عرفات اتفاق افتاده است، ليكن ممكن است مشابه آن در صفوف طولاني نمازهاي جماعت كه گاه رقم آنها بسيار است نيز پيش آيد و نمازگزار واقعي كم باشد.
حاصل اينكه، گرچه ممكن است همه افراد حاضر در مراسم حج در شمار آمار ظاهري به حساب زائران خانه خداوند آيند، ليكن بسياري از آنان در سَرشماري سِرّ و حقيقت افراد كه مربوط به اسرار حجّ است، انسان به شمار نيايند.

شايان توجه اينكه، اين بحث گرچه در باب حجّ مطرح است، ليكن به سرّ ولايت برمي‏گردد، نه سرّ حج؛ مگر اينكه گفته شود: از آن جهت كه ولايت بر همه اعمال و عبادات پرتوافكن است، حقيقت ولايت به عنوان سرّ اعمال و عبادات ظهور مي‏كند.

با توجه به همين جايگاه ويژه و نقش اساسي ولايت، در روايات آمده است[1] كه والي و امام، دليل و راهنماي مباني و خطوط كلّي دين، همچون نماز، روزه، حجّ و مانند آن بوده، مُجري و مفسّر و حافظ احكام و حدود الهي است. اوست كه متخلّفان را مجازات و امتثال‏كنندگان را تشويق و تأييد مي‏كند. از همين‏رو اميرمؤمنان(عليه السلام) در وصيت‏نامه‏اش فرمود: اين دو پايه استوار و مشعل فروزان، يعني قرآن و عترت(ولايت) را همچنان پابرجا و روشن نگاه داريد: «أقيموا هذين العمودين وأوقدوا هذين المصباحين»[2]. پس آنكه حقيقت ولايت را نپذيرد گرچه به نماز، روزه، زكات و حجّ عمل كند، از آن جهت كه اعمال او فاقد سرّ است قهراً انسانيت را هم از دست داده است؛ زيرا سرّ عبادات تربيت‏كننده و انسان‏ساز است و اگر كسي به سرّ عبادت راه نيافت سريرت او انساني نخواهد بود.

[1] ـ وسائل الشيعه، ج1، ص107.

[2] ـ نهج البلاغه، خطبه 149، بند 3 و نامه 23، بند 2 ـ 1.

/ 478