صهبای حج نسخه متنی

ظهور توحيد و تجلّي بالغ آن در احرام كه همراه با برهنه‏شدن از زينت زندگي دنياست، امري آشكار است؛ همان گونه كه تمثل حشر و معاد كه همان بازگشت به مبدأ است با احرام، واضح است. از اين رو بر اساس مستفاد از سخن امام سجّاد(سلام الله عليه)، آنكه هنگام احرام بستن، از قلب نگذراند كه: «خدايا! از هر چه غير توست دست شستم و فقط به ولاي تو دل بستم» او در حقيقت به ميقات نرفته و احرام نبسته است!

حاصل اينكه، همان گونه كه احرامْ ظاهري دارد كه احكام آن را همه حاجيان و معتمران رعايت مي‏كنند، سرّي هم دارد كه تنها عارفان به اسرار حجّ به آن توجّه‏دارند. چنانكه در حديث است كه امام سجّاد(سلام الله عليه) بعد از سفر حجّ به شبلي فرمودند: چه مي‏كني؟ عرض كرد: از حج برمي‏گردم. فرمود: آيا به
ميقات‏رفتي ولباس دوخته را از تن درآوردي و لباس احرام را دربركردي و غسل احرام كردي؟