صهبای حج نسخه متنی

مادامي كه به انقطاع نيّت روزه منتهي نشود و به‏عنوان
قطع نيّت(نيّت‏قطع) مطرح نگردد باعث بطلان روزه نمي‏شود؛ زيرا اگر صِرف نيّتِ چيز قاطعْ مُبطل روزه باشد، هر چند به قطع نيّت(نيّت‏قطع) برنگردد، لازم مي‏آيد كه مبطل بودن آن اشياي معهودْ مَجاز باشد؛ زيرا اگر آنها را در صورت سهو، نسيان و غفلت انجام دهند كه باعث بطلان روزه نخواهند شد و اگر در صورت علم و عمد مرتكب شوند، چون قصد عمدي آنها روزه را باطل مي‏كند، پس روزه قبل از ارتكاب آن اشياء باطل شده است، در حالي كه ظاهر ادلّه مفطر بودن آن اشياء اين است كه ارتكاب عمدي خود آن چيزها سبب بطلان روزه مي‏شود، نه قصد آنها، از اين رو قصد عمدي يكي از آن اشياء در صورتي كه به‏قطع اصل نيّت برنگردد مبطل روزه نيست.

به هرتقدير، قطع نيّت كه باعث انقطاع استمرار عزم بر ترك مستمر است باعث بطلان روزه مي‏شود و در آن ترديدي نيست؛ زيرا همه لحظه‏هاي زمان روزه از بامدادِصادق تا شامگاه در متن عبادتِ واحد واقع است و قطع‏نيّت در يك لحظه، ترك عمدي يكي از اجزاي عبادتِ واحد است كه جبران‏ناپذير است. البته اگر روزه بدين لحاظ همانند نماز مي‏بود كه داراي لحظات غيرصلاتي است كه جزو نماز نيست، قطع نيت در آن لحظات متخلّل غيرصلاتي كه هيچ عملي با آن انقطاعِ عزمْ انجام نشود ضرري ندارد، ليكن روزه همانطور كه اشاره شد مانند نماز نيست؛ زيرا عمود زمان در روزه در متن عبادت قرار گرفته است و در نماز چنين نيست، بلكه فواصلِ كلمات و برخي از افعال، حالت غيرصلاتي است و انصراف نيّت بدون انجام جزئي از اجزاي نماز ضرري ندارد، ليكن بايد به موارد خاص نيز توجه داشت؛ مثلاً شرطيت طهارت براي نماز از يك‏سو و ناقض بودن حدث از سوي ديگر نشان مي‏دهد كه طهارتِ شخصْ معتبر است، نه طهارتِ نوعي كه در ضمن چند شخص يافت مي‏شود. اگر در نيّت، چنين دليلي وجود داشته باشد، معلوم مي‏شود قصد شخصْ معتبر است، نه جامع بين چند شخص از قصد.