صهبای حج نسخه متنی

آنگاه با انجام مناسك حج و فرارسيدن
مراسم تحليل، عقد احرام گشوده مي‏گردد و شخص محرم از آن ممنوعيتها بيرون مي‏آيد.
خداي سبحان در ايجاد هماهنگي بين تشريع و تكوين، مكان مقدسي را به معماري دو پيغمبر بنا نهاد و آنجا را كه مطاف بسياري از انبيا بوده يا در آنجا رحلت كرده و به خاك سپرده شده‏اند محل امن قرار داد. آنگاه براي تنزيه و پيراستن مؤمنان از تعلقات و رذايل، آنان را به آن سرزمين سنگلاخ كه هيچ يك از مظاهر حيات در آن نيست، آزمود.

در حالي كه خود مناطق آبادي آفريد كه اعتدال هوا در آنها به گونه‏اي است كه تفاوت دماي زمستان و تابستانش اندك است. اگر خانه خدا در چنين مناطقي بود محل تفرّج مرفهان مي‏گشت، نه مأمن و محل قيام محرومان. از اين‏رو سرزميني را محل آزمون قرار داد كه انسانها در پرتو رياضت ممدوحي كه به واسطه محرمات احرام و نيز مناسك حج و عمره انجام مي‏دهند در آن از آلودگيها و تعلقات، پاك و خالص گردند[1].

نمونه‏اي از آزمون مذكور اينكه، از سويي استفاده از عطر و بوي خوش كه بدان ترغيب شده و فضيلت بسيار دارد، در حال اِحرام حرام است و از سوي ديگر هنگام انجام مناسك حج و عمره در تماس و مجالست و همراهي با افراد بدبو، يا هنگام عبور از كنار قربانگاه، گرفتن بيني از بوي نامطبوع حرام است.اين گونه امور اَنانيّت انسان را شكسته، تفاخر و تكبر را از روح مي‏زايد آنسان كه با انجام حج و عمره كامل، بنده وارسته حق مي‏شود.

نمونه ديگر از امتحان الهي را مي‏توان در منع از شكار به خوبي يافت؛ زيرا از طرفي صيد حيوانات صحرايي بر محرم حرام مي‏شود: (لا تقتلوا الصَّيد وأنتم حُرُم)[2]

[1] ـ نهج البلاغه، خطبه 192 (قاصعه)، بند 65 ـ 53.

[2] ـ سوره مائده، آيه 95.