صهبای حج نسخه متنی

تصوير درست اين مطلب كه شي‏ء حرامِ در مقطعِ خاص، جزء واجب يك مجموعه عبادي قرار گيرد بدون غموض نيست؛ چنانكه ترسيم صحيح اين بحث درباره تسليم كه در حال نماز حرام است و در پايان آن به‏عنوان يك جزء عبادي كه بدون نيّت و قربت حاصل نمي‏شود و متمّم نماز قرار مي‏گيرد كاملاً بر كاهل غيرمتَخصّص سنگيني مي‏كند.

كسي كه براي حج يا عمره احرام مي‏بندد بايد به‏نحو تفصيل يا اجمال قصدانجام حلق يا تقصير را در بخش پاياني عبادت خود داشته باشد در حالي‏كه بنابر لزوم عزم بر ترك محرّمات حال احرام بايد به‏نحو تفصيل يا اجمال قصد ترك آنها را تا مرحله پاياني احرام داشته باشد. البته براي آشنايان به كيفيت تعبّد درامور اعتباري و متخصصان در فقه، ترسيم و تصوير صحيح مطلب مزبور، سهل است.

نمونه ديگر از چيزي كه در اثناي عمل حرام است ولي در پايان عمل مصداق واجب قرار مي‏گيرد و سبب اختتام آن عمل مي‏گردد، بنابر برخي مباني، ذَبْح يكي از اَنعام سه‏گانه وحشي(گاو، گوسفند و بز شكاري) است كه با صيد به دست مي‏آيد؛ يعني اگر انعام در آيه‏هَدي روزدهم در منا: (...ويذكروا اسم الله في أيّام معلومات علي ما رزقهم من بهيمة الأنعام)[1]، منصرف به خصوص انعام سه‏گانه اهلي نبود بلكه وحشي را هم شامل مي‏شد، ممكن بود به‏عنوان مثال ديگر براي اصل مطلب واقع شود؛ زيرا ذَبْح حيوان شكاري مانند اصل صيد آن، در حال احرام حرام است، به طوري‏كه نه‏تنها ذَبْح آن به‏استناد (يا أيها الذين امنوا لاتقتلواالصيد وأنتم حرم)[2]، حرام است، بلكه مذبوح هم طبق فتواي بسياري از فقها به منزله مردار مي‏شود؛ يعني حكم مردار دارد:

[1] ـ سوره حج، آيه 28.

[2] ـ سوره مائده، آيه 95.