صهبای حج نسخه متنی

امام
سجاد(عليه‏السلام) كساني را كه در چنين زمان و مكاني دست نياز به سوي ديگران دراز مي‏كنند، بدترينِ انسانها معرفي فرمود: «هؤلاء شرار من خلق‏الله. الناس مقبلون علي‏الله وهم مقبلون علي‏الناس»[1].

2 ـ حج‏گزار بايد در آنجا بر اين نكته عارف شود كه خداي سبحان به نهان و آشكار و صحيفه قلب او و رازهاي آن و حتي آنچه براي خود او روشن نيست و به طور ناخودآگاه در زواياي روح او مي‏گذرد آگاه است؛ يعني سرزمين عرفات محل ادراك و شهود مضمون آيه كريمه (وإن تجهر بالقول فإنّه يعلم السرّ وأخفي)[2] است.

انسان اگر بداند كه قلبش در مشهد و محضر حق است همان طور كه خود را به گناهان جوارحي نمي‏آلايد، گناه جوانحي نيز نمي‏كند و قلبش را از خاطرات آلوده تنزيه مي‏كند.

در حديثي كه متن آن در بحث از اعمال منا خواهد آمد، امام سجاد(عليه‏السلام) فرمود: عصر روز عرفه و ظهر روز دهم كه حاجيان در منا حضور دارند، خداي سبحان بر ملائكه افتخار مي‏كند و مي‏فرمايد: اينان بندگان من هستند كه از راههاي دور و نزديك با مشكلات بسيار به اينجا آمده و بسياري از لذّتها را بر خود حرام كرده و بر شنهاي بيابانهاي عرفات و منا خوابيده و اين چنين با چهره‏هاي غبارآلود در پيشگاه من اظهار عجز و ذلّت مي‏كنند. اينك به شما اجازه دادم تا سراير آنان را ببينيد. آنگاه ملائكه حق به اذن خداوند بر دلها و اسرار نهان آنها آگاه مي‏شوند[3].

[1] ـ بحار، ج 96، ص 261.

[2] ـ سوره طه، آيه 7.

[3] ـ بحار، ج 96، ص 259. متن كامل اين حديث در صفحات 443 ـ 441 خواهد آمد.