صهبای حج نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

صهبای حج - نسخه متنی

عبدالله جوادی آملی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

3 ـ آن حضرت در خطبه ديگري كه بخشي از آن ناظر به نقش حج در ايجاد تواضع و فروتني و درهم شكستن تكبر و استكبار است مي‏فرمايد: مگر نمي‏بينيد خداوند از دوران حضرت آدم(عليه السلام) همواره بشر را به سنگهايي آزموده كه نه
زيان مي‏رسانند و نه سود مي‏بخشند و نه مي‏بينند و نه مي‏شنوند. اين سنگها را خانه محترم خود قرار داد و آن را مايه استواري مردم ساخت. سپس آن را در سنگلاخ‏ترين مكانها و بي‏گياه‏ترين منطقه زمين و تنگترين درّه‏ها قرار داد. در ميان كوههاي خشن، شنهاي فراوان، چشمه‏هاي كم‏آب، آباديهاي از هم گسسته، كه هيچ‏حيواني در آن فربه نشود:

«ألا ترون أنّ الله سبحانه اختبر الأوّلين من لدن آدم(صلوات‏الله‏عليه) إلي الآخرين من هذا العالم بأحجارٍ لا تضرّ ولاتنفع ولا تُبصِر ولا تَسمع، فجعلها بيته الحرام الّذي جعله للنّاس قياماً. ثمّ وضعه بأوعَر بِقاع الأرض حَجراً وأقلّ نتائق الدّنيا مَدَراً وأضيق بطون الأودية قُطراً. بين جبال خَشِنَة ورمال دَمِثة وعيونٍ وَشِلةٍ وقرًي منقطعة، لا يزكو بها خُفّ ولا حافر ولا ظِلْف».

سپس به آدم(عليه السلام) و فرزندانش دستور داد تا به آن سمت روكنند. از آن پس خانه خدا مركز تجمع و مقصود پاياني سفرهاي آنان شد. دلهاي انسانها با اشتياق، شيفته آن شد، با گذر از بيابانهاي دور و درّه‏هاي عميق و جزيره‏هاي درياهاي پراكنده و گسسته به آن روي مي‏آورند، تا به هنگام سعي شانه‏هاي خود را حركت دهند و لا إله إلاّ الله‏گويان اطراف خانه خدا طواف كنند و با موهاي آشفته و بدنهاي پرگرد و غبار با پاهاي خود به سرعت حركت كنند. لباسهايي كه نشانه شخصيت است دور انداخته و با اصلاح نكردن موها چهره‏هاي خود را نازيبا كنند. اين آزموني بزرگ، امتحاني شديد و آزمايشي روشن و پاكسازي و ناخالص‏زدايي رسايي است كه خداوند آن را سبب رحمت و رسيدن به بهشت قرار داد:

«ثمّ أمر آدم(عليه‏السلام) وولده أن يثنوا أعطافهم نحوه، فصار مثابةً لمنتجع أسفارهم وغايةً لملقي رحالهم. تهوي إليه ثمار الأفئدة من مفاوز قفارٍ سحيقةٍ ومهاوِِي فجاجٍ عميقة، وجزائر بحارٍ منقطعةٍ، حتي يهُزّوا مناكبهم ذللاً يهلّلون لله حوْله ويرمُلون علي أقدامهم شُعْثاً غُبْراً له. قد نبذوا السرابيل وراء ظهورهم وشوّهوا بإعفاء الشعور محاسن خلقهم. ابتلاءً عظيماً وامتحاناً شديداً واختباراً مبيناً وتمحيصاً بليغاً. جعله الله سبباً لرحْمته ووصلةً إلي جنّته».

/ 478