صهبای حج نسخه متنی

گرچه همه حالات زندگي براي نيايش مناسب است ولي دوران پربار حج
وحضور در مواقف آن، شكوه بيشتري براي دعا و تأثير فراوانتري براي نيايش به درگاه پروردگار جهان دارد و چون دعا از ضمير صاف، مورد قبول است و احرام و آهنگ كعبه آزاد و پاك، در تصفيه ضمير تأثير به سزايي دارد، نيايش در حج و دعا در مواقف آن بهترين اثرها را به همراه خواهد داشت. از اين‏رو براي هر برنامه از مناسك حج، دستور ويژه‏اي در مورد نيايش داده شده است و عمده آن دعاي عرفه در صحراي عرفات و همراه توده مردم گردآمده از سراسر جهان و عُشاق مشعر و مشتاقان كوي مناست.

روايات فراواني درباره اعمال روز عرفه و هنگام وقوف در عرفات، به‏ويژه‏كيفيت دعا در آن موقف نقل شده كه بخشي از آنها در خصوص دعاهاي آن‏روز، مانند دعاي عرفه امام حسين و دعاي امام سجّاد(عليهماالسلام) است‏وبخشي نيز در اهتمام و ترغيب به دعا كردن به ديگران است، به گونه‏اي‏كه‏برخي شاگردان اهل بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام) همه همّ خودرا در آن سرزمين كه دعاها در آن مستجاب است، صرف دعا براي غير مي‏كردند.

علي‏بن ابراهيم در اين باره از پدرش نقل كرده كه گفت:

عبدالله‏بن جندب را در عرفات ديدم كه زماني طولاني دست به سوي آسمان بلند كرده، سيلاب اشك از گونه‏هايش بر زمين سرازير بود، به گونه‏اي كه من شخص ديگري را اينچنين در حال مناجات نديدم. هنگامي كه مردم از عرفات عازم مشعر بودند به او گفتم: كسي را بهتر از تو در حال نيايش نديدم. عبدالله گفت: به خدا سوگند در آن حال فقط برادرانم را دعا مي‏كردم؛ زيرا از امام كاظم(عليه السلام) شنيدم كه فرمود: كسي كه به دور از چشم برادر(ايماني)اش در حق وي دعا كند از جانب عرش ندا داده مي‏شود كه صدهزار برابر آنچه براي او خواستي نصيب تو خواهد شد:

«من دعا لأخيه بظهر الغيب نودي من العرش: ولك مأة ألف ضعف مثله».